คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 572/2505

การที่ศาลเดิมและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์โดยอาศัยข้อเท็จจริงนั้น แม้จะฟังข้อเท็จจริงต่างกันก็ตาม จำเลยก็ฎีกาขอให้ศาลวินิจฉัยข้อเท็จจริงอีกหาได้ไม่

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตาม ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๕๘ ฐานทำให้เสียทรัพย์

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้ ศาลล่างพิพากษาต้องกันในผลคดีให้ยกฟ้องโจทก์ กล่าวคือ ศาลชั้นต้นยกฟ้องโดยข้อเท็จจริงที่ว่าจำเลยที่ไม่ได้รู้เห็นให้จำเลยที่ ๒ รื้อฝาสังกะสี ส่วนศาลอุทธรณ์ ฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยที่ ๑ เป็นผู้ใช้ให้จำเลยที่ ๒ กระทำแต่จำเลยที่ ๑ ไม่มีเจตนาทำให้เสียทรัพย์ทางอาญาดังนี้ ที่จำเลยที่ ๑ ฎีกาขอให้ศาลฎีกาพิพากษายกฟ้องโจทก์โดยถือข้อเท็จจริงตามศาลชั้นต้นนั้น เมื่อศาลอุทธรณ์พิพากษายืน ตามศาลชั้นต้ให้ยกฟ้องโจทก์ แม้จะฟ้องข้อเท็จจริงต่างกัน จำเลยที่ ๑ จะขอให้ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อเท็จจริงอีกหาได้ไม่ คดีต้องห้ามตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๒๑๗ ดังคำพิพากษาฎีกาที่ ๑๖๑๘-๑๖๑๙/๒๕๙๓

พิพากษาให้ยกฎีกาจำเลยที่ ๑