คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 59/2497

แม้รถยนต์ของโจทก์ห้ามล้อใช้การไม่ได้ โจทก์ยังฝ่าฝืนต่อกฎจราจรนำมาขับขี่ อันนับว่าเป็นความเลินเล่อของโจทก์ในชั้นต้น ฝ่ายจำเลยขับรถกินทางโจทก์ ผิดกฎจราจรเป็นเหตุให้รถกันขึ้น นับว่าจำเลยเป็นผู้เลินเล่อ จนเป็นเหตุให้รถชนกัน จำเลยจึงต้องรับผิด

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ ๑ เป็นคนขับรถยนต์รับจ้างจำเลยที่ ๒ โดยประมาทเลินเล่อกระแทกรถยนต์ของโจทก์เสียหายคิดเป็นเงิน ๕,๐๐๐ บาท จึงขอให้จำเลยร่วมกันใช้

จำเลยต่อสู้ว่า รถของโจทก์ห้ามล้อใช้การไม่ได้ โจทก์ประมาทเลินเล่อเอง

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยรับผิด อ้างฎีกาที่ ๗๑๓/๒๔๖๘

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาพิจารณาแล้ว ได้ความว่า รถของโจทก์ห้ามล้อใช้การไม่ได้ โจทก์ยังฝ่าฝืนต่อกฎจราจรนำมาขับขี่ อันนับว่าเป็นความเลินเล่อของโจทก์ในชั้นต้น ฝ่ายจำเลยขับรถกินทางโจทก์ ผิดกฎจราจรจนเป็นเหตุให้รถชนกันขึ้นนับว่าจำเลยเป็นผู้เลินเล่อในครั้งหลัง ข้อเท็จจริงแห่งคดีนี้ฟังว่า จำเลยเป็นผู้เลินเล่อจนเป็นเหตุให้รถโจทก์จำเลยเกิดชนกันขึ้น จำเลยทั้งสองจึงต้องรับผิด ฯลฯ

พิพากษากลับคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ให้บังคับคดีตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น