คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 593/2506

จำเลยเช่าห้องโจทก์โดยไม่มีหลักฐานเป็นหนังสือ และไม่ได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ เมื่อโจทก์บอกกล่าวให้จำเลยออกจากห้องเช่า จำเลยเพิกเฉย โจทก์จึงฟ้องขับไล่อ้างว่าจำเลยอาศัย ดังนี้ จำเลยจะอ้างการเช่ามาต่อสู้โจทก์ไม่ได้

โจทก์ฟ้องว่า โจทก์ให้จำเลยอาศัยใช้ห้องแผงลอยทำเป็นร้านตัดผม ต่อมาจำเลยเลิกกิจการร้านตัดผม โจทก์ได้บอกล่าวให้จำเลยขนสิ่งของต่าง ๆ ออกไปเสีย จำเลยเพิกเฉย ขอให้ศาลบังคับ

จำเลยให้การว่า เช่าห้องพิพาทจากโจทก์เป็นที่อยู่อาศัย โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้ขับไล่จำเลยและขนส่งของต่าง ๆ ออกจากห้องของโจทก์

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาถือตามข้อเท็จจริงที่ศาลอุทธรณ์ฟังมาว่า จำเลยเช่าห้องพิพาทจากโจทก์ทำการค้า มิใช่เพื่ออยู่อาศัย การเช่ามิได้มีหลักฐานเป็นหนังสือ โจทก์ได้บอกให้จำเลยขนของออกไปจากห้องพิพาท และส่งมอบให้โจทก์แล้ว

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามที่โจทก์ฟ้องอ้างว่าจำเลยอาศัยและได้บอกกล่าวให้จำเลยออกไปแล้ว จำเลยไม่ยอมออกก็เป็นเหตุที่โจทก์จะขอให้ขับไล่จำเลยได้ การที่จำเลยต่อสู้ว่าจำเลยเช่าห้องพิพาทจากโจทก์ ไม่ได้อาศัย แต่เมื่อการเช่ามิได้มีหลักฐานเป็นหนังสือ และจำเลยไม่ได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขันฯ จำเลยก็ยกการเช่าขึ้นยันต่อโจทก์มิได้ เท่ากับจำเลยจะอ้างว่าผิดประเด็นมิได้ ฎีกาจำเลยไม่มีเหตุผลที่จะเปลี่ยนแปลงคำพิพากษาศาลอุทธรณ์

พิพากษายืน ให้ยกฎีกาจำเลย