คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 603/2510

ลูกจ้างซึ่งมีหน้าที่ขับรถยนต์บรรทุกรับจ้างของนายจ้างได้ขับรถยนต์บรรทุกของบุคคลอื่นที่มาฝากนายจ้างไว้เพื่อไปเที่ยวงานวัดในตอนกลางคืน แม้นายจ้างจะรู้เห็นยินยอมด้วยก็หาใช่เป็นเรื่องที่ลูกจ้างขับรถไปในทางการที่จ้างตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 425 ไม่

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ 1 เป็นลูกจ้างขับรถยนต์ของจำเลยที่ 2ได้ขับรถยนต์บรรทุกโดยประมาททันโจทก์ได้รับอันตรายสาหัส ขอให้ร่วมกันใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์

จำเลยที่ 1 ให้การว่าไม่ได้เป็นลูกจ้างจำเลยที่ 2

จำเลยที่ 2 ให้การว่าจำเลยที่ 1 ไม่ได้เป็นลูกจ้าง จำเลยที่ 1 นำรถยนต์ไปโดยจำเลยที่ 2 ไม่ทราบและไม่ได้อนุญาต

ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยที่ 1 เป็นลูกจ้างจำเลยที่ 2 แต่ไม่ได้กระทำละเมิดในทางการที่จ้าง ให้ยกฟ้องสำหรับจำเลยที่ 2

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าการที่จำเลยที่ 1 เอารถยนต์ขับไปก็เพื่อจะไปเที่ยวงานวัดซึ่งเป็นเรื่องส่วนตัวของจำเลยที่ 1 แม้จำเลยที่ 2 จะรู้เห็นยินยอมด้วยก็หาใช่เป็นเรื่องที่จำเลยที่ 1 ขับรถไปในทางการที่จ้างตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 425 ไม่ จึงไม่ต้องร่วมกันรับผิดกับจำเลยที่ 1 ในผลแห่งละเมิดที่จำเลยที่ 1 ได้กระทำไป

พิพากษายืน