คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 603/2510

ลูกจ้างซึ่งมีหน้าที่ขับรถยนต์บรรทุกรบจ้างของนายจ้าง ได้ขับรถยนต์บรรทุกของบุคคลอื่นที่มาฝากนายจ้างไว้เพื่อไปเที่ยวงานวัดในตอนกลางคืน แม้นายจ้างจะรู้เห็นยินยอมด้วย ก็หาใช่เป็นเรื่องที่ลูกจ้างขับรถไปในทางการที่จ้างตามประมวบกฎหมายแห่งและพาณิชย์ มาตรา 425 ไม่

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ ๑ เป็นลูกจ้างขับรถยนต์ของจำเลยที่ ๒ ได้ขับรถยนต์บรรทุกโดยประมาททับโจทก์ได้รับอันตราสาหัส ขอให้ร่วมกันใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์

จำเลยที่ ๑ ให้การว่าไม่ได้เป็นลูกจ้างจำเลยที่ ๒

จำเลยที่ ๒ ให้การว่าจำเลยที่ ๑ ไม่ได้เป็นลูกจ้าง จำเลยที่ ๑ นำรถยนต์ไปโดยจำเลยที่ ๒ ไม่ทราบและไม่ได้อนุญาต

ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยที่ ๑ เป็นลูกจ้างจำเลยที่ ๒ แต่ไม่ได้กระทำละเมิดในทางการที่จ้าง ให้ยกฟ้องสำหรับจำเลยที่ ๒

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าการที่จำเลยที่ ๑ เอารถยนต์ขับไปก็เพื่อจะไปเที่ยวงานวัดซึ่งเป็นเรื่องส่วนตัวของจำเลยที่ ๑ แม้จำเลยที่ ๒ จะรู้เห็นยินยอมด้วยก็หาใช่เป็นเรื่องที่จำเลยที่ ๑ ขับรถไปในทางการที่จ้างตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา ๔๒๕ ไม่จึงไม่ต้องร่วมกันรับผิดกับจำเลยที่ ๑ ในผลแห่งละเมิดที่จำเลยที่ ๑ ได้กระทำไป

พิพากษายืน.