คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 604/2479

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยลักทรัพย์ขอให้ลงโทษฐานนั้นพิจารณาได้ความว่าจำเลย+รับของโจรลงโทษจำเลยมิได้ ในคดีที่มีจำเลยหลายคน ถึงแม้จำเลยคนใดคนหนึ่งจะมิได้อุทธรณ์ฎีกาขึ้นมาก็ดี ถ้าเป็นเหตุในลักษณคดีแล้วศาลฎีกาก็พิพากษาให้เป็นผลดีแก่จำเลยคนนั้นได้

คดีนี้โจทก์ฟ้องว่าจำเลยลักทรัพย์ขอให้ลงโทษตามมาตรา ๒๙๔ แต่บทเดียวศาลชั้นต้นพิจารณาได้ความว่าจำเลยรับของโจรพิพากษาลงโทษจำเลยทั้ง ๒ ตามมาตรา ๓๒๑

นายลาจำเลยผู้เดียวอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาว่าตามมาตรา ๑๙๒ แห่งประมวลวิธีพิจารณาอาญา จะลงโทษจำเลยตามมาตรา ๓๒๑ มิได้ ให้ยกฟ้องโจทก์

โจทก์ฝ่ายเดียวฎีกา

ศาลฎีกาตัดสินว่าคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ที่ให้ยกฟ้องนายลาจำเลยนั้นชอบแล้ว แต่นายผึ้งจำเลยอีกคน ๑ นั้น แม้จะมิได้อุทธรณ์ฎีกาขึ้นมาก็ดี แต่เมื่อเป็นเหตุในส่วนลักษณคดีแล้วย่อมเป็นผลคลุมครอบถึงนายผึ้งจำเลยด้วย จึงพิพากษาให้ปล่อยนายผึ้งจำเลยไปด้วย