คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 611/2486

การไช้ปืนยิงไนหมู่บ้านโดยไม่มีเหตุอันสมควน หาเปนความผิดไนตัวเองดังที่บัญญัติไว้ไนมาตรา 28 ไม่ และไม่มีกดหมายบัญญัติไว้ว่าการไช้ปืนเช่นนี้เปนความผิดอันพึงจะริบ

บทบัญญัติแห่งมาตรา 27 กดหมายอาญาเปนเรื่องไห้สาลมีอำนาดไช้ดุลยพินิจ.

คดีนี้สาลชั้นต้นพิพากสาลงโทสจำเลยตามมาตรา ๓๓๕(๑๑) ถานไม่มีเหตุอันสมควนไช้ปืนยิงขึ้นไนที่ประชุมชนปรับจำเลย ๑๕ บาท ริบปืนของกลาง

จำเลยอุธรน์ข้อริบปืน สาลอุธรน์พิพากสาแก้ ไห้คืนปืนของกลางไห้แก่เจ้าของ

โจทดีกาว่า (๑) การที่จำเลยยิงปืนขึ้นไนหมู่บ้านโดยไช่เหตุเปนการผิดกดหมาย ปืนที่จำเลยไช้ยิงจึงเปนทรัพย์ที่จำเลยไช้เปนความผิดต้องตามกดหมายลักสนะอาญามาตรา ๒๘(๒) คำว่า "ควนริบ" ตามกดหมายลักสนะอาญามาตรา ๒๗ นั้นเปนการเจาะจงบังคับไห้สาลริบ ไม่ไช่ให้สาลไช้ดุลยพินิจ

สาลดีกาเห็นว่า (๑) ทรัพย์ที่กดหมายบัญญัติว่า ผู้ไดใช้เปนความผิดนั้น หมายถึงกรนีที่มีกดหมายบัญญัติว่าการไช้ทรัพย์นั้นเปนความผิดหยู่ไนตัวเอง ไนเรื่องปืนนี้หาได้มีกดหมายบัญญัติว่าผู้ไดไช้ปืนเปนความผิดไม่ ดีกาข้อนี้ฟังไม่ขึ้น

(๒) ไนข้อแปลความหมายของมาตรา ๒๗ นั้นเมื่อได้อ่านรวมกันตั้งแต่วัคต้นแล้วก็เปนที่เห็นได้ชัดว่า เปนเรื่องไห้สาลมีอำนาดไช้ดุลยพินิจ จึงพิพากสายืนตาม.