คดีนี้จำเลยใช้มีดเป็นสาตราวุธเข้าขัดขวางแลกระทำร้าย จ.ผู้ใหญ่บ้านผู้ซึ่งจะเข้าจับกุมจำเลยตามหน้าที่ แต่ถูกด้ามมีดบาดแผลไม่ร้ายแรง โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามมาตรา ๒๕๕
ศาลเดิมเห็นว่าการกระทำร้ายไม่ถึงบาดเจ็บจะลงโทษตามมาตรา ๒๕๕ ไม่ได้ แลจะลงโทษตามมาตรา ๑๒๐ ตอน ๒ ก็ไม่ได้ เพราะโทษหนักกว่า จึงพิพากษาว่าจำเลยมีผิดตามมาตรา ๓๓๘ ข้อ ๓ จำคุก ๕ วัน
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
ศาลฎีกาเห็นว่าเรื่องที่โจทก์บรรยายมาในฟ้องนั้นมีผิดได้ทั้งมาตรา ๒๕๕ หรือ ๑๒๐ แต่โทษตามมาตรา ๑๒๐ มีทั้งอัตราหนักแลเบากว่ามาตรา ๒๕๕ แลถ้าจะลงโทษตามมาตรา ๑๒๐ ตอน ๑ ก็ไม่เกินคำขอ แม้ความผิดจำเลยจะต้องด้วยมาตรา ๑๒๐ ตอน ๒ ก็ดี แต่โทษตอนนี้เป็นเรื่องประกอบด้วยลักษณฉกรรจ์เท่านั้น แต่เรื่องก็ยังคงเป็นผิดฐานต่อสู่ขัดขวางเจ้าพนักงานอยู่นั่นเอง ทั้งฟ้องโจทก์ก็ชัดเจนไม่ทำให้จำเลยหลงต่อสู้ หรือเสียเปรียบอย่างไรจึงพิพากษาให้จำคุกจำเลย ๓ เดือนตามมาตรา ๑๒๐ ตอน ๑