คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 622/2498

ตั๋วสัญญาใช้เงินซึ่งไม่ได้ระบุเวลาใช้เงินไว้ผู้ออกตั๋วจะต้องรับผิดตามตั๋วนั้นไม่จำต้องมีการรับรองหรือทำคำคัดค้านเสียก่อน ก็มีสิทธิฟ้องบังคับตามตั๋วนั้นได้

กู้เงินกัน ผู้กู้ทำตั๋วสัญญาใช้เงินให้ไว้ผู้ให้กู้จะฟ้องเรียกเงินกู้โดยอาศัยตั๋วสัญญาใช้เงินเป็นพยานหลักฐานเป็นหนังสือก็ได้

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยยืมเงินไป 2,000 บาท และทำตั๋วสัญญาใช้เงินให้โจทก์ยึดถือไว้ ต่อมาผ่อนชำระ 200 บาท คงเหลือ 1,800 บาทยังไม่ชำระจึงขอให้จำเลยใช้ต้นเงินและดอกเบี้ย

จำเลยต่อสู้ว่าชำระเงินแล้ว ตั๋วสัญญาใช้เงินที่โจทก์ฟ้องจำเลยบอกปัดแล้ว โจทก์ไม่ทำคำคัดค้าน สิทธิฟ้องของโจทก์ก็ย่อมหมดไป

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยใช้ต้นเงินและดอกเบี้ย

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเชื่อว่าจำเลยได้ทำตั๋วสัญญาใช้เงินให้แก่โจทก์จริง ส่วนข้อกฎหมายที่จำเลยอ้างว่าโจทก์ไม่ได้ทำคำคัดค้านตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 928, 986 จึงไม่มีสิทธิฟ้องนั้น นอกจากจะเป็นดังที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าเป็นเรื่องโจทก์ฟ้องเรียกเงินกู้ตามธรรมดาโดยมีหลักฐานตามตั๋วสัญญาใช้เงินแล้วแม้จะถือว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับตั๋วเงินดังที่จำเลยฎีกามาก็ตามตั๋วสัญญาใช้เงินนี้ไม่ได้ระบุเวลาใช้เงินไว้ จำเลยจึงต้องรับผิดตาม มาตรา 986 วรรคต้น ไม่จำต้องมีการอื่นเพื่อรับรองตามมาตรา 985 กรณีไม่ต้องด้วยมาตรา 986 วรรคสอง จึงไม่ต้องมีการรับรองหรือทำคำคัดค้าน ศาลฎีกาพิพากษายืน