โจทก์เปนธรรมการจังหวัด จำเลยเปนครูใหญ่ทำเรื่องราวยื่นต่อเสนาบดีกระทรวงธรรมการว่าโจทก์ประพฤติตนไม่สมควรแก่ตำแหน่งหน้าที่ คือ
(๑) โจทก์รับเงินค่าสังกะสีแล้วไม่ซื้อ
(๒) โจทก์รับส่วนแบ่งจากผู้รับเหมาก่อสร้าง
(๓) โจทก์จะข่มขืนชำเราภรรยาจำเลย
(๔) โจทก์บอกราคาซื้อของแก่จำเลยเกินกว่าความจริง จนเปนเหตุให้โจทก์ถูกสั่งพักราชการ
ศาลเดิมลงโทษจำเลยตาม ม.๑๕๖-๑๕๙
ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์ว่า ตามความใน
ข้อ ๑ โจทก์ไม่ได้สั่งซื้อสังกะสีจริง แต่เอาเงินนั้นไปทำรั้ว ฯลฯ ของโรงเรียน จะฟังว่าจำเลยผิดไม่ได้
ข้อ ๒ จำเลยกล่าวแต่เพียงว่าสงสัย ซึ่งเปนการแสดงความเห็น ยังถือไม่ได้ว่าจำเลยมีเจตนากล่าวเท็จ
ข้อ ๓ จำเลยนำสืบสม จะว่าจำเลยแกล้งใส่ความไม่ได้
ข้อ ๔ ปรากฏว่าโจทก์ได้บอกราคานี้แก่จำเลยโดยทางหนังสือ ซึ่งไม่ปรากฏว่าเปนราคากะประมาณจำเลยจึงกล่าวไปตามความเข้าใจในหนังสือ จะว่าจำเลยผิดไม่ได้ ให้ยกฟ้องโจทก์