ได้ความว่าจำเลยมีเครื่องชั่ง (เต็ง)ที่ไม่ถูกต้องตามพระราชบัญญัติมาตราชั่งตวงวัด พ.ศ.๒๔๖๖ อยู่ ๑ เครื่อง ได้ใช้ชั่งฝิ่นเถื่อนขาย.
ศาลชั้นต้นเห็นว่าการซื้อขายฝิ่นเถื่อนเป้นการกระทำผิดทั้งผู้ซื้อและผู้ขาย ไม่ใช่เรื่องที่กฎหมายรับรู้และคุ้มครอง จำเลยจึงไม่มีความผิด จึงพิพากษายกฟ้อง.
โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยมีเครื่องชั่งผิดกฎหมายและได้ใช้ทำการซื้อขายฝิ่นเถื่อน เรียกได้ว่าเป็นกิจการต่อเนื่องกับผู้อื่นแล้วตามพระราชบัญญัติมาตราชั่งตวง พ.ศ.๒๔๖๖ มาตรา ๓๑ จึงพิพากษากลับลงโทษจำเลยตามมาตรา ๓๑.
จำเลยฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่าจำเลยมีเครื่องชั่งตวงวัดผิดต่อพระราชบัญญัติมาตราชั่งตวงวัดไว้ในความครอบครองและใช้เครื่องชั่งนั้นฝิ่นเถื่อนขาย ก็เป็นความผิดตามพระราชบัญญัติมาตราชั่งตวงวัดมาตรา ๓๑,๓๘ อยู่โดยตรงแล้ว จึงพิพากษายืน.