คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 6525/2541

โจทก์ประกอบธุรกิจมีวัตถุประสงค์ให้บริการแก่ลูกค้าซึ่งเป็นสมาชิกของโจทก์ในรูปของบัตรเครดิต โดยลูกค้าซึ่งเป็นสมาชิกสามารถนำบัตรเครดิตที่โจทก์ออกให้ไปใช้บริการ เบิกถอนเงินสดล่วงหน้าจากธนาคารโจทก์ได้ ซึ่งการให้บริการ ดังกล่าวโจทก์ได้เรียกเก็บเงินค่าบริการหรือค่าธรรมเนียม รายปีด้วย โจทก์จึงเป็นผู้ประกอบธุรกิจรับทำการงานต่าง ๆ ให้แก่สมาชิก และการที่โจทก์ได้ชำระเงินแก่เจ้าหนี้ของ สมาชิกแทนสมาชิกไปก่อนแล้วเรียกเก็บเงินจากสมาชิกภายหลัง เป็นการเรียกเอาค่าที่โจทก์ได้ออกเงินทดรองไป แม้จำเลย จะมีข้อตกลงให้โจทก์หักเงินที่โจทก์ได้จ่ายแทนจำเลยจากบัญชีเงินฝากกระแสรายวัน โดยให้ถือว่ายอดหนี้ตามบัญชีเป็นการเบิกเงินเกินบัญชีจากโจทก์ด้วย ก็เป็นเพียงข้อตกลงในการชำระหนี้ที่เกิดจากการใช้บัตรเครดิตดังกล่าวเมื่อหนี้ตามฟ้องเป็นหนี้ตามสัญญาที่เกิดจากบัตรเครดิตมิใช่หนี้เบิกเงินเกินบัญชีตามบัญชีเงินฝากกระแสรายวันหรือบัญชีเดินสะพัด การที่โจทก์ฟ้องจำเลยเป็นคดีนี้ถือได้ว่าโจทก์ เป็นผู้ประกอบธุรกิจในการรับทำการงานต่าง ๆ เรียกเอาค่าที่ได้ ออกเงินทดรองไป สิทธิเรียกร้องดังกล่าวจึงมีอายุความ 2 ปี ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 193/34(7) จำเลยได้รับหนังสือบอกกล่าวให้ชำระหนี้แก่โจทก์และบอกเลิกสัญญาการใช้บัตรเครดิตเมื่อวันที่ 17 กรกฎาคม2536 และพ้นกำหนดเวลาชำระหนี้ตามหนังสือบอกกล่าวเมื่อวันที่ 25 กรกฎาคม 2536 สิทธิเรียกร้องของโจทก์จึงเริ่มนับตั้งแต่วันดังกล่าว แต่โจทก์ฟ้องคดีนี้เมื่อวันที่ 24 พฤษภาคม 2539 พ้นกำหนด 2 ปีแล้ว ฟ้องโจทก์จึงขาดอายุความ

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยสมัครเป็นสมาชิกบัตรเครดิตวีซ่าประเภทคลาสสิคกับโจทก์เพื่อใช้ชำระค่าสินค้าหรือค่าบริการหรือเบิกถอนเงินสดล่วงหน้าโดยยอมให้โจทก์หักเงินที่จ่ายแทนจำเลยจากบัญชีเงินฝากกระแสรายวัน หากเงินในบัญชีไม่พอจ่ายให้ถือว่าเป็นหนี้เงินกู้เบิกเกินบัญชียอมเสียดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 15 ต่อปี หรืออัตราสูงสุดไม่เกินกว่าที่กฎหมายกำหนดและหากผิดนัดไม่ชำระดอกเบี้ยยอมให้โจทก์คิดดอกเบี้ยทบต้นได้ โจทก์ออกบัตรเครดิตให้แล้ว จำเลยได้นำไปใช้หลายครั้ง โจทก์นำหนี้ดังกล่าวเข้าหักทอนบัญชีเงินฝากกระแสรายวันของจำเลยตามข้อตกลงปรากฏว่าจำเลยไม่ได้ชำระต้นเงินและดอกเบี้ยรายเดือนให้โจทก์ตามสัญญาและมียอดหนี้ค้างชำระเกินวงเงินกู้เบิกเงินเกินบัญชีจำนวนมากโจทก์จึงมีหนังสือบอกกล่าวทวงถามลงวันที่ 7 กรกฎาคม 2536ให้จำเลยชำระหนี้ภายใน 7 วัน นับแต่วันที่ได้รับหนังสือหากจำเลยเพิกเฉยก็ให้ถือว่าบันทึกข้อตกลงเกี่ยวกับการใช้บัตรเครดิตเป็นอันยกเลิก จำเลยได้รับหนังสือดังกล่าวเมื่อวันที่ 17 กรกฎาคม 2536 แต่เพิกเฉย โจทก์จึงถือว่าข้อตกลงเกี่ยวกับการใช้บัตรเครดิตเป็นอันยกเลิกเมื่อวันที่24 กรกฎาคม 2536 ขอให้บังคับจำเลยชำระเงิน จำนวน203,203.05 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 18.5 ต่อปีของต้นเงินจำนวน 122,154.03 บาท นับถัดจากวันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

จำเลยให้การว่า โจทก์ทวงถามให้จำเลยชำระหนี้และยกเลิกการใช้บัตรเครดิตแก่จำเลยเมื่อวันที่ 24 กรกฎาคม 2536โจทก์ฟ้องคดีนี้เกิน 2 ปี ฟ้องโจทก์ขาดอายุความ ขอให้ยกฟ้อง

ระหว่างพิจารณา คู่ความแถลงไม่ติดใจสืบพยาน และขอสละประเด็นตามคำฟ้องและคำให้การทั้งหมด โดยขอให้ศาลชี้ขาดเพียงประเด็นเดียวว่าโจทก์นำคดีมาฟ้องจำเลยภายในอายุความหรือไม่

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยชำระเงิน 203,203.05 บาทพร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 18.5 ต่อปี ของต้นเงิน 122,154.03 บาทนับแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า มีปัญหาต้องวินิจฉัยตามฎีกาของโจทก์ว่าฟ้องโจทก์ขาดอายุความหรือไม่ เห็นว่า โจทก์ประกอบธุรกิจมีวัตถุประสงค์ให้บริการแก่ลูกค้าซึ่งเป็นสมาชิกของโจทก์ในรูปของบัตรเครดิตโดยลูกค้าซึ่งเป็นสมาชิกสามารถนำบัตรเครดิตที่โจทก์ออกให้ไปใช้บริการเบิกถอนเงินสดล่วงหน้าจากธนาคารโจทก์ได้ซึ่งการให้บริการดังกล่าวโจทก์ได้เรียกเก็บเงินค่าบริการหรือค่าธรรมเนียมรายปีด้วย โจทก์จึงเป็นผู้ประกอบธุรกิจรับทำการงานต่าง ๆ ให้แก่สมาชิก และการที่โจทก์ได้ชำระเงินแก่เจ้าหนี้ของสมาชิกแทนสมาชิกไปก่อนแล้วเรียกเก็บเงินจากสมาชิกภายหลังเป็นการเรียกเอาค่าที่โจทก์ได้ออกเงินทดรองไปแม้จำเลยจะมีข้อตกลงให้โจทก์หักเงินที่โจทก์ได้จ่ายแทนจำเลยจากบัญชีเงินฝากกระแสรายวัน โดยให้ถือว่ายอดหนี้ตามบัญชีเป็นการเบิกเงินเกินบัญชีจากโจทก์ด้วย ก็เป็นเพียงข้อตกลงในการชำระหนี้ที่เกิดจากการใช้บัตรเครดิตดังกล่าว หนี้ตามฟ้องจึงเป็นหนี้ตามสัญญาที่เกิดจากบัตรเครดิตมิใช่หนี้เบิกเงินเกินบัญชีเงินฝากกระแสรายวันหรือบัญชีเดินสะพัด ดังนั้น การที่โจทก์ฟ้องจำเลยเป็นคดีนี้ถือได้ว่าโจทก์เป็นผู้ประกอบธุรกิจในการรับทำการงานต่าง ๆ เรียกเอาค่าที่ได้ออกเงินทดรองไป สิทธิเรียกร้องดังกล่าวจึงมีอายุความ 2 ปี ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 193/34(7) ปรากฏว่า จำเลยได้รับหนังสือบอกกล่าวให้ชำระหนี้แก่โจทก์และบอกเลิกสัญญาการใช้บัตรเครดิตเมื่อวันที่ 17 กรกฎาคม 2536 และพ้นกำหนดเวลาชำระหนี้ตามหนังสือบอกกล่าวเมื่อวันที่ 25 กรกฎาคม 2536 สิทธิเรียกร้องของโจทก์จึงเริ่มนับตั้งแต่วันดังกล่าว แต่โจทก์ฟ้องคดีนี้เมื่อวันที่ 24 พฤษภาคม 2539 พ้นกำหนด 2 ปีแล้ว ฟ้องโจทก์จึงขาดอายุความ

พิพากษายืน