คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 6538/2537

มีดพร้าของกลางเป็นมีดสำหรับใช้มือทั้งสองจับเพราะด้ามมีดยาว 14 นิ้ว แต่เก้าอี้ไม้สักที่ถูกจำเลยฟันเป็นรอยถากเนื้อไม้หายไปเล็กน้อยแสดงว่าจำเลยจับมีดพร้าของกลางด้วยมือข้างเดียวและฟันไม้แรงนัก อีกทั้งจำเลยทะเลาะกับมารดา มิได้ทะเลาะกับผู้เสียหายเหตุที่จำเลยฟันผู้เสียหายก็เพราะผู้เสียหายเข้าไปขอมีดจากจำเลยจำเลยจึงฟันผู้เสียหายเพื่อระบายความโกรธนอกจากนี้เมื่อจำเลยฟันไม่ถูก จำเลยก็มิได้ฟันซ้ำอีก จนญาติพี่น้องเข้าแย่งมีดทำให้มีดหล่นจากมือจำเลย เช่นนั้น ข้อเท็จจริงฟังได้ว่าจำเลยฟันผู้เสียหายโดยมีเพียงเจตนาทำร้ายผู้เสียหายเท่านั้น

โจทก์ฟ้อง ขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 80, 289 และรับของกลาง

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 289(1) ประกอบมาตรา 80, 52(1)จำคุกตลอดชีวิต รับมีดพร้าของกลาง

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 80, 296 จำคุก 2 ปี นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ข้อเท็จจริงที่ศาลอุทธรณ์ฟังมาและจำเลยมิได้ฎีกาโต้เถียงฟังได้ว่าในวันเวลาและสถานที่เกิดเหตุจำเลยใช้มีดพร้าของกลางฟันผู้เสียหายซึ่งเป็นบิดา 1 ที มีดพร้าของกลางยาว 2 ฟุต ส่วนที่เป็นคมมีดยาวประมาณ 10 นิ้ว ส่วนที่เป็นด้ามยาวประมาณ 14 นิ้ว คดีมีปัญหาในชั้นฎีกาตามฎีกาของโจทก์ว่าจำเลยฟันผู้เสียหายโดยเจตนาฆ่าหรือโดยเจตนาทำร้าย ศาลฎีกาเห็นว่า มีดพร้าของกลางเป็นมีดสำหรับใช้มือทั้งสองจับเพราะด้ามยาว14 นิ้ว ไม่ปรากฏว่าตอนฟันจำเลยจับมีดพร้าของกลางด้วยมือทั้งสองแต่เมื่อพิจารณาจากเก้าอี้ไม้สักที่ถูกจำเลยฟันแล้ว ปรากฏว่าเป็นรอยถากเนื้อไม้หายไปเล็กน้อย น่าเชื่อว่าจำเลยจับมีดพร้าของกลางด้วยมือข้างเดียวและฟันไม่แรงนัก จำเลยทะเลาะกับนางวันดีมารดาจำเลย ไม่ได้ทะเลาะกับผู้เสียหายแต่อย่างใดผู้เสียหายเพียงแต่เข้าไปขอมีดจากจำเลยมิได้เข้าไปเพื่อทำร้ายดังนี้จึงเชื่อได้ว่าจำเลยฟันผู้เสียหายเพราะกำลังโกรธเป็นการฟันเพื่อระบายความโกรธมากกว่าจะมีเจตนาฆ่าผู้เสียหายและหากจำเลยเจตนาฆ่าผู้เสียหายจริงแล้ว เมื่อฟันไม่ถูกจำเลยน่าจะฟันซ้ำทันทีแต่ก็ไม่ปรากฏว่าจำเลยฟันซ้ำอีกแต่อย่างใด จนญาติพี่น้องเข้าแย่งมีดทำให้มีดหล่นจากมือของจำเลย ข้อเท็จจริงฟังได้ว่าจำเลยฟันผู้เสียหายโดยเจตนาทำร้าย

พิพากษายืน