คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 672/2490

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยเล่นไพ่พนันเอาทรัพย์กัน จำเลยรับว่าเล่นไพ่ แต่ไม่ได้พนันเอาทรัพย์ โจทก์จำเลยไม่สืบพยาน คดีก็ต้องลงโทษจำเลยเพราะพระราชบัญญัติการพนัน มาตรา 5 สันนิษฐานว่าเล่นพนันเอาทรัพย์กัน

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติการพนัน โดยกล่าวว่าจำเลยเล่นไพ่ผ่องไทยพนันเอาทรัพย์สินกัน จำเลยให้การรับว่าเล่นไพ่ผ่องไทยโดยมิได้รับอนุญาตจริง แต่ไม่ได้พนันเอาทรัพย์กันคือจำเลยไปจับปลามาได้ 10 ตัว จึงเล่นเพื่อตัดสินแบ่งปลาโจทก์จำเลยไม่สืบพยาน

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาว่า จำเลยเล่นเพื่อแบ่งปลาดุกไม่มีความผิดพิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยรับว่าเล่นไพ่โดยไม่ได้รับอนุญาตจริง พระราชบัญญัติการพนัน 2478 มาตรา 5 วรรคท้าย ให้สันนิษฐานไว้ก่อนว่า ผู้นั้นพนันเอาเงินหรือทรัพย์สินอย่างอื่นแก่กัน ดังนี้การที่จำเลยกล่าวว่าไม่ได้พนันเอาทรัพย์กัน จึงเป็นหน้าที่จำเลยแสดง เมื่อจำเลยไม่สืบพยานก็ต้องด้วยข้อสันนิษฐานจึงพิพากษากลับศาลล่างลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติการพนัน มาตรา 12 ไพ่ของกลางริบ