คดีนี้มีปัญหาว่า ปืนที่จำเลยไช้ยิงค่าโคโดยไม่ได้รับอนุญาตนั้นจะเปนสิ่งที่ควนริบตามกดหมายลักสนะอาญามาตรา ๒๗(๑) หรือไม่
สาลชั้นต้นและสาลอุธรน์เห็นว่า การไช้ปืนยิงโคตายไม่เปนความผิด ความผิดเกิดขึ้นเพราะค่าโคโดยไม่ได้รับอนุญาตปืนจึงไม่ไช่ของที่ไช้หรือมีไว้โดยเจตนาจะไช้กะทำผิดตามมาตรา ๒๗ จึงไม่ริบ
โจทดีกาว่า การค่าโคไม่ไช่อาวุธ การค่าจะสำเหร็ดได้หย่างไร เมื่อไช้อาวุธค่าฝ่าฝืนกดหมายอาวุธนั้นก็ควนริบ
สาลดีกาเห็นว่า ปัญหานี้สาลดีกาได้วินิฉัยไว้ไนคำพิพากสาที่ ๒๐๙/๒๔๘๖ แล้วว่า มีดของกลางทที่ไช้ค่าสุกรนั้นไม่ไช่เปนของที่ไช้ไนการกะทำผิดตามความหมายไนมาตรา ๒๗ ปืนก็เช่นเดียวกับมีดจะริบไม่ได้ คดีไม่เข้าบทบัญญัติแห่งมาตรา ๒๗ กดหมายลักสนะอาญา พิพากสายืนตามสางล่าง