คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 699/2473

ที่ดินปกครอง ปกครองก่อนย่อมมีสิทธิดีกว่าผู้มาปกครองทีหลัง อย่างไรเรียกว่าละทิ้ง

ได้ความว่าที่พิพาทเดิมมีโฉนดเปนของบิดมารดา ห. จำเลย เมื่อบิดา ห.ตาย มารดา ห.จึงเวนคืนที่พิพาทแก่รัฐบาล เมื่อ พ.ศ.๒๔๖๗ ห.จำเลยเข้าปกครองทำในที่รายนี้ แต่ภายหลังเจ้าพนักงานมาห้ามจำเลยมิให้ทำ อ้างว่าเปนที่สาธารณะ จำเลยจึงได้หยุดทำชั่วคราว ในระวางที่หยุดนี้โจทก์ได้เข้าทำในที่นี้บ้าง บัดนี้โจทก์ฟ้องขอให้ห้ามจำเลยมิให้เข้ามาเกี่ยวข้องในที่พิพาท

ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลล่างว่า การที่จำเลยหยุดทำที่พิพาท เพราะถูกเจ้าพนักงานห้าม และจำเลยยังพยายามที่จะขอกรรมสิทธิที่ดินนี้อยู่ คือ ร้องกล่าวโทษเจ้าพนักงานผู้มาห้าม และได้ร้องขอให้เกษตร์รัววัดออกโฉนดให้ดังนี้ จะเรียกว่าจำเลยละทิ้งที่พิพาทไม่ได้ สิทธิในการปกครองที่นี้มาก่อนโจทก์ย่อมมีสิทธิดีกว่า จึงให้ยกฟ้องโจทก์