คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 70/2493

ตั้งใจฆ่าคนหนึ่งโดยพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมาย แล้วยิงอีกคนหนึ่งผิดตัวไป โดยสำคัญผิดว่าเป็นคนที่ตั้งใจจะฆ่าโดยพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมายนั้น คนที่ถูกยิงไม่ตายเพราะกระสุนไม่ถูกที่สำคัญ ดังนี้ถือว่าเป็นการพยายามฆ่าคนให้ตายโดยพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมาย (อ้างฎีกาที่186/2466 และที่ 650/2471)

ความว่า จำเลยโกรธเคือง ด. เรื่อง ด. ดักตีจำเลยและนำเจ้าพนักงานจับเรื่องลักปืนจนจำเลยต้องถูกจำคุกแล้วจำเลยหลบหนีไปวันเกิดเหตุจำเลยพยายามเที่ยวตามหา ด. ตั้งแต่พลบค่ำจน 21 นาฬิกาเพื่อจะยิง ด. ให้ตายด้วยความพยาบาทมาดหมาย พบ อ. สำคัญผิดว่าเป็น ด. จำเลยได้ลอบเข้าไปใช้อาวุธยิง อ. หากแต่กระสุนไม่ถูกที่สำคัญ อ. จึงไม่ตาย โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา 250(3) 60, 44, 71 พระราชบัญญัติอาวุธปืน มาตรา 7, 72 สืบพยานโจทก์ได้ 2 ปากแล้วจำเลยกลับรับสารภาพ

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันว่า จำเลยผิดตามบทที่โจทก์ขอ วางโทษประหารชีวิตลดฐานพยายามและลดรับกึ่งหนึ่งแล้วให้จำคุก 8 ปี กับปรับ 50 บาทนับต่อโทษ ริบปืนของกลาง

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ความผิดของจำเลยตกเป็นฐานพยายามฆ่าคนโดยเจตนาพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมาย เพราะเจตนาของจำเลยที่จะฆ่าให้ตายนั้นเกิดขึ้น ด้วยความอาฆาตมาดร้ายมาแต่เดิม และจำเลยได้กระทำการพยายามฆ่าคนให้ตายตามเจตนาเดิมของจำเลยนั้นเอง แม้ผิดตัวคนไปการกระทำของจำเลยก็ตกอยู่ในฐานะกระทำตามที่จำเลยได้มุ่งหมายนั้นตามมาตรา 44 กฎหมายลักษณะอาญา

พิพากษายืน