คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 70/2493

ตั้งใจฆ่าคนหนึ่งโดยพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมาย แล้วยิงอีกคนหนึ่งผิดตัวไปโดยสำคัญผิดว่าเป็นคนที่ตั้งใจจะฆ่าโดยพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมายนั้นคนที่ ถูกยิงไม่ตายเพราะกระสุนไม่ถูกที่สำคัญ ดังนี้ถือว่าเป็นการพยายามฆ่าคนให้ตายโดยพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมาย

(อ้างฎีกาที่ 186/2466 และ ที่ 650/2471)

ความว่าจำเลยโกรธเคือง ด. เรื่อง ด.ดักตีจำเลยและนำเจ้าพนักงานจับเรื่องลักปืน จนจำเลยต้องถูกจำคุกแล้วจำเลยหลบหนีไป วันเกิดเหตุจำเลยพยายามเที่ยวตามหา ด. ตั้งแต่พลบค่ำจน ๒๑ นาฬิกา เพื่อจะยิง ด. ให้ตาย ด้วยความพยาบาทมาดหมาย พบ อ.สำคัญผิดว่า เป็น ด. จำเลยได้ลอบเข้าไปใช้อาวุธยิง อ. หากแต่กระสุนไม่ถูกที่สำคัญ อ. จึงไม่ตาย โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา ๒๕๐(๓) ๖๐,๔๔,๗๑ พ.ร.บ.อาวุธปืน ม. ๗,๗๒ สืบพยานโจทก์ได้ ๒ ปากแล้วจำเลยกลับสารภาพ

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันว่าจำเลยผิดตามบทที่โจทก์ขอ วางโทษประหารชีวิตลดฐานพยายามและลดรับกึ่งหนึ่งแล้วให้จำคุก ๘ ปี กับปรับ ๕๐ บาท นับต่อโทษริบปืนของกลาง

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ความผิดของจำเลยตกเป็นฐานพยายามฆ่าคนโดยเจตนา พยายามด้วยความพยาบาทมดหมาย เพราะเจตนาของจำเลยที่จะฆ่าให้ตายนั้นเกิดขึ้นด้วยความอาฆาตมาดร้ายมาแต่เดิม และจำเลยได้กระทำการพยายามฆ่าคนให้ตายตามเจตนาเดิมของจำเลยนั้นเอง แม้ผิดตัวคนไปการกระทำของจำเลยก็ตกอยู่ในฐานะกระทำตามที่จำเลยได้มุ่งหมายนั้นตาม ม.๔๔ กฎหมายลักษณะอาญา

พิพากษายืน