คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 739/2481

โจทก์ฟ้องบรรยายความว่าทรัพย์หายไปโดยถูกผู้ร้ายลัก ต่อมาจับของกลางได้ที่จำเลยโดยจำเลยลักมาหรือรับไว้โดยรู้ว่าเป็นของร้ายหรือเก็บได้แต่ยักยอกเอาไว้เสียอ้าง ม.288 , 318 , 321 ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยยักยอกเก็บของตกดังนี้ ศาลตัดสินยกฟ้อง

โจทก์ฟ้องบรรยายความว่าทรัพย์ของเจ้าทรัพย์ ๔ อย่างถูกคนลักไป ต่อมาเจ้าพนักงานจับทรัพย์ที่ถูกผู้ร้ายลักไปนั้นได้จากจำเลยโดยจำเลยได้ลักทรัพย์นั้นมาหรือรับไว้โดยรู้อยู่ว่าเป็นของร้ายได้มาโดยการกระทำผิดหรือโดยเก็บทรัพย์นั้นได้แล้วคิดทุจจริตเบียดบังเอาไว้เสีย ขอให้ลงโทษตาม ม.๒๘๘,๓๒๑ และ ๓๑๘

ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยเก็บตกได้แล้วยักยอกเอาไว้

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ให้ยกฟ้องโจทก์

โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยตาม ม.๓๑๘

ศาลฎีกาตัดสินว่าโจทก์บรรยายฟ้องว่าทรัพย์หายไปโดยถูกผู้ร้ายลักไม่ได้กล่าวว่าเป็นของตกหาย จึงต้องฟังว่าจำเลยมีความประสงค์จะแสดงว่าจำเลยลักทรัพย์ ไม่มีความประสงค์จะแสดงว่าทรัพย์ของกลางเป็นของตกของหายจำเลยเก็บได้ยักยอกไปที่โจทก์เถียงว่าของที่ถูกผู้ร้ายลักถือได้ว่าเป็นของตกหายตาม ม.๓๑๘ นั้น เห็นว่าความใน ม.๓๑๘ นั้นไม่เกี่ยวข้องกับของที่ถูกผู้ร้ายลักของตกของหายภาษาอังกฤษว่า "lost property" ซึ่งผิดกับ Stolen Property มาก เห็นว่าจะลงโทษจำเลยไม่ได้ตาม ม.๑๙๒ แห่งประมวลวิธีพิจารณาอาญา จึงพิพากษายืนตามให้ยกฎีกาโจทก์