คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 742/2494

หนังสือสัญญาขายฝากบรรทัดต้นที่หัวเรื่องมีความบันทึกว่า หนังสือสัญญาขายฝากกรรมสิทธิที่ดิน ต่อจากนั้นมีวงเล็บ ในวงเล็บมีบันทึกว่า มีกำหนด 18 เดือน ต่อจากบรรทัดนั้นลงมามีข้อความในเรื่องการขายฝากแต่ไม่มีข้อความกำหนดเวลาไถ่กัน ดังนี้ ถือได้ว่า ข้อความในวงเล็บที่ว่ามีกำหนด 18 เดือนนั้น คือเป็นอายุของสัญญา นัยหนึ่งก็คือกำหนดเวลาไถ่

โจทก์ฟ้องขอไถ่ทรัพย์ที่ขายฝากไว้ต่อจำเลยผู้รับซื้อฝาก โดยอ้างว่าสัญญาขายฝากไม่มีกำหนดเวลาไถ่ โจทก์มีสิทธิขอไถ่ได้ภายในระยะเวลา ๑๐ ปี

จำเลยต่อสู้ว่า สัญญามีกำหนดเวลาไถ่ ๑๘ เดือนโจทก์ไม่ไถ่ภายในกำหนด จำเลยที่ ๑ จึงขายให้จำเลยที่ ๒ โดยสุจริต

ศาลชั้นต้นฟังว่าสัญญาขายฝากมีกำหนด ๑๘ เดือนโจทก์ไม่ไถ่ภายในกำหนด จึงพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า สัญญาขายฝากรายนี้มีข้อความ ๓ ข้อ ไม่ปรากฎกำหนดเวลาไถ่ข้อความอันจะแสดงว่า จะไถ่กันเมื่อใดไม่มีเลย แต่ปรากฎว่า ที่บรรทัดต้นที่หัวเรื่องมีข้อความบันทึกว่า หนังสือสัญญาขายฝากกรรมสิทธิที่ดิน ต่อจากนั้นก็มีวงเล็บในวงเล็บมีบันทึกคำว่า มีกำหนด ๑๘ เดือนดังนี้ ศาลฎีกาเห็นฟ้องกับศาลล่างว่า ข้อความในวงเล็บที่ว่ามีกำหนด ๑๘ เดือน จะเป็นอื่นไม่ได้ เป็นได้ทางเดียว คือเป็นอายุสัญญา นัยหนึ่งคือกำหนดเวลาไถ่ เมื่อโจทก์ไม่ไถ่ภายในกำหนด ก็หมดสิทธิที่จะไถ่คืน

จึงพิพากษายืน