คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 7421/2537

เมื่อคดีแรกที่โจทก์ฟ้องจำเลย ศาลแรงงานได้พิพากษาตามสัญญาประนีประนอมยอมความเมื่อวันที่ 12 พฤศจิกายน ดังนั้น ในวันที่ 24พฤศจิกายน ปีเดียวกันอันเป็นวันที่โจทก์มาฟ้องจำเลยในคดีหลังคดีแรกจึงยังไม่ถึงที่สุด ฟ้องโจทก์ในคดีหลังจึงไม่เป็นฟ้องซ้ำกับคดีแรก และเมื่อในขณะที่โจทก์ยื่นฟ้องเรียกค่านายหน้าจากการขายจากจำเลยในคดีแรกนั้น โจทก์ยังไม่มีสิทธิได้รับค่านายหน้าจากการขายจากจำเลยที่โจทก์ฟ้องเรียกในคดีหลัง ค่านายหน้าจากการขายที่โจทก์ฟ้องจากจำเลยในคดีหลังจึงเป็นคนละจำนวนกับค่านายหน้าที่โจทก์ฟ้องเรียกจากจำเลยในคดีแรก ประเด็นแห่งคดีทั้งสองเรื่องจึงต่างกัน การที่โจทก์ฟ้องจำเลยในคดีหลังจึงไม่เป็นการดำเนินกระบวนพิจารณาซ้ำ โจทก์จำเลยทำสัญญาประนีประนอมยอมความต่อหน้าศาลมีข้อความว่า ข้อ 1 จำเลยยอมชำระเงินให้โจทก์จำนวน 10,000 บาท ภายในวันที่22 เดือนนี้ โดยจะนำมาวางศาลเพื่อให้โจทก์รับไป ข้อ 2 โจทก์ยอมตามข้อ 1 ทุกประการไม่ติดใจเรียกร้องนอกเหนือจากที่กล่าวข้างต้นข้อความดังกล่าวหมายความว่า โจทก์ยอมรับเงินจากจำเลยจำนวน10,000 บาท โดยไม่ติดใจที่จะเรียกร้องเอาเงินตามฟ้อง 54,572.33 บาทซึ่งนอกเหนือจากที่จำเลยยอม หาใช่เป็นการที่โจทก์ไม่ติดใจที่จะเรียกร้องเอาเงินจำนวนอื่นที่โจทก์ยังมีสิทธิเรียกจากจำเลยอีกไม่คำพิพากษาตามยอมในคดีดังกล่าวจึงไม่ผูกพันโจทก์ในอันที่จะทำให้โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องเรียกเงินจากจำเลยในคดีอื่น

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยจ้างโจทก์เข้าทำงานเป็นพนักงานขาย ระหว่างวันที่ 7 กันยายน 2535 ถึงวันที่ 31 มกราคม 2536 โจทก์ขายเครื่องมือแพทย์ในราคา 860,523.36 บาท จำเลยได้รับค่าสินค้าแล้วโจทก์จึงมีสิทธิได้รับค่านายหน้า 24,815.70 บาท จากจำเลย แต่จำเลยไม่ชำระให้ ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่านายหน้าเป็นเงิน 25,815.70 บาท

จำเลยให้การว่า โจทก์เคยฟ้องจำเลยเกี่ยวกับการเรียกค่านายหน้าจากการขายสินค้าระหว่างวันที่ 15 มิถุนายน 2535 ถึงวันที่16 กุมภาพันธ์ 2536 มีรายการขายสินค้าโจทก์ทั้งหมด 45 รายการโจทก์ตกลงประนีประนอมยอมความกับจำเลยและศาลมีคำพิพากษาตามยอมเมื่อวันที่ 12 พฤศจิกายน 2536 ปรากฎตามคดีหมายเลขแดงที่ 8417/2536ของศาลแรงงานกลาง โจทก์มาฟ้องคดีนี้วันที่ 24 พฤศจิกายน 2536จึงเป็นการฟ้องซ้ำ ขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่านายหน้าจำนวนเงิน25,815.70 บาท แก่โจทก์

จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า คดีหมายเลขแดงที่ 8417/2536ศาลแรงงานกลางได้พิพากษาตามสัญญาประนีประนอมยอมความเมื่อวันที่ 12 พฤศจิกายน 2536 โจทก์ฟ้องคดีนี้เมื่อวันที่ 24 พฤศจิกายน2536 ดังนั้น ในวันที่โจทก์ฟ้องคดีนี้ คดีหมายเลขแดงที่ 8417/2536ของศาลแรงงานกลางยังไม่ถึงที่สุด ฟ้องโจทก์คดีนี้จึงไม่เป็นฟ้องซ้ำกับคดีหมายเลขแดงที่ 8417/2536 ของศาลแรงงานกลาง และที่จำเลยอุทธรณ์ต่อไปว่า ในคดีหมายเลขแดงที่ 8417/2536 ของศาลแรงงานกลางโจทก์ฟ้องเรียกเงินค่านายหน้าจากการขายสินค้าจากจำเลย ได้มีการทำสัญญาประนีประนอมยอมความกัน และโจทก์ตกลงไม่ติดใจเรียกร้องสิทธิใด ๆ จากจำเลยอีก ศาลแรงงานกลางพิพากษาคดีตามสัญญาประนีประนอมยอมความ คำพิพากษาของศาลแรงงานกลางจึงผูกพันคู่ความ โจทก์จึงฟ้องเรียกค่านายหน้าจากการขายสินค้าในคดีนี้อีกไม่ได้นั้น คดีหมายเลขแดงที่ 8417/2536 ของศาลแรงงานกลาง โจทก์ฟ้องเรียกค่านายหน้าจากการที่โจทก์ขายสินค้าให้แก่จำเลยตั้งแต่วันที่ 15มิถุนายน 2535 ถึงวันที่ 16 กุมภาพันธ์ 2536 เป็นจำนวนเงินค่านายหน้า 64,572.33 บาท โจทก์จำเลยทำสัญญาประนีประนอมยอมความต่อหน้าศาล เมื่อวันที่ 12 พฤศจิกายน 2536 มีข้อความว่า ข้อ 1จำเลยยอมชำระเงินให้โจทก์จำนวน 10,000 บาท ภายในวันที่ 22เดือนนี้ โดยจะนำมาวางศาลเพื่อให้โจทก์รับไป หากผิดนัดยอมให้โจทก์บังคับคดีได้ทันที ข้อ 2 โจทก์ยอมตามข้อ 1 ทุกประการ ไม่ติดใจเรียกร้องนอกเหนือจากที่กล่าวข้างต้น ศาลฎีกาเห็นว่า ข้อความตามสัญญาประนีประนอมยอมความ ข้อ 2 หมายความว่า โจทก์ยอมรับเงินจากจำเลยจำนวน 10,000 บาท โดยไม่ติดใจที่จะเรียกร้องเอาเงินตามฟ้องจำนวน 54,572.33 บาท ซึ่งนอกเหนือจากที่จำเลยยอมหาใช่เป็นการที่โจทก์ไม่ติดใจที่จะเรียกร้องเอาเงินจำนวนอื่นที่โจทก์ยังมีสิทธิเรียกจากจำเลยอีกไม่ คำพิพากษาคดีหมายเลขแดงที่ 8417/2536 ของศาลแรงงานกลางจึงไม่ผูกพันโจทก์ในอันที่จะทำให้โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องคดีนี้ และข้อเท็จจริงได้ความว่า ในขณะที่โจทก์ยื่นฟ้องคดีหมายเลขแดงที่ 8417/2536 ต่อศาลแรงงานกลาง โจทก์ยังไม่มีสิทธิได้รับค่านายหน้าจากการขายในคดีนี้จากจำเลย ดังนั้นค่านายหน้าจากการขายที่โจทก์ฟ้องเรียกจากจำเลยในคดีนี้จึงเป็นคนละจำนวนกับค่านายหน้าที่โจทก์ฟ้องเรียกจากจำเลยในคดีหมายเลขแดงที่8417/2536 ของศาลแรงงานกลาง ประเด็นแห่งคดีทั้งสองเรื่องจึงต่างกันโจทก์ฟ้องจำเลยคดีนี้จึงไม่เป็นการดำเนินกระบวนพิจารณาซ้ำ

พิพากษายืน