ได้ความว่าจำเลยกับพวกใช้กำลังชกและใช้ไม้โตขนาดเหรียญ ๒ สลึงตี ท.เพื่อขู่เข็ญไม่ให้ ท.รับจ้างจูงโคไปที่โรงฆ่าสัตว์ และแย่งเอาใบตรวจโคที่แพทย์ออกให้เพื่อ ท.นำไปให้เจ้าของโคเปนหลักฐานในการรับเงินค่าจูงโคดังนี้ ปัญหามีว่าจำเลยจะมีผิดฐานปล้นหรือไม่
ศาลเดิมเห็นว่าใบตรวจโคไม่ใช่หลักฐานในการเงิน ไม่มีทางจะให้เห็นว่าจำเลยมีเจตนาชิงทรัพย์ จึงไม่มีผิดฐานปล้น จำเลยมีผิดตาม ม.๓๓๘ ข้อ๓ และ ๒๖๘ ตอน ๓ ให้จำคุกไว้ ๑ ปี
ศาลอุทธรณ์เห็นว่าใบตรวจโคนั้นเปนทรัพย์ตาม ม.๖ ข้อ ๑๐ เพราะเหตุว่า ท.จะต้องนำใบตรวจโคของแพทย์มาส่งพร้อมกับโค เจ้าของโคจึงจะจ่ายเงินให้ ส่วนไม่ตะพดที่จำเลยใช้ทำร้ายไม่เปนสาตราวุธ จึงตัดสินแก้ศาลเดิมว่า จำเลยมีผิดฐานชิงทรัพย์ตาม ม.๒๙๙ ให้จำคุก ๓ ปี
โจทก์ฎีกาข้อกฎหมายว่า ไม่ตะพดที่จำเลยใช้ทำร้ายนั้นโตเท่าเหรียญ ๒ สลึง เปนสาตราวุธ จำเลยต้องมีผิดฐานปล้น
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ไม้ที่จำเลยใช้ทำร้ายเปนไม้เท่าที่ใช้ถือขนาดเล็ก และโจทก์ไม่นำสืบว่าไม้เช่นนี้ใช้ทำร้ายได้ถึงบาดเจ็บสาหัสแล้ว จะฟังว่าเปนสาตราวุธไม่ได้ ตามฎีกาที่ ๓๐๕/๒๔๕๙ และที่ ๔๒๓/๒๔๕๔ จึงตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์