คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 751/2486

โจทฟ้องว่าจำเลยกะทำผิดวันที่ 13 เมสายน 2486 ทางพิจารนาได้ความว่าจำเลยกะทำผิดวันที่ 14 เมสายน 2486 ก็ต้องตัดสินยกฟ้อง

ถ้าปรากตว่าข้อเท็ดจิงที่กล่าวไนฟ้องต่างกับข้อเท็ดจิงที่ได้ความตามทางพิจารนาแล้วสาลก็ต้องยกฟ้อง แม้โจทจะอ้างว่าจำเลยไม่ได้หลงข้อต่อสู้ แต่กดหมายก็หาได้ถือเปนข้อสาระสำคันไม่ไนกรนีเช่นนี้,

ดีกาที่ 502/2481 และ 1034/2485

ข้อเท็ดจิงฟังได้ว่า โจทฟ้องว่าเมื่อวันที่ ๑๓ เมสายน ๒๔๘๖ เวลากลางวันจำเลยไช้ไม้ตีโจทหลายทีถึงบาดเจ็บขอไห้ลงดทสตามมาตรา ๒๕๔,๗๒ ขั้นพิจารนาได้ความว่า เกิดเหตุวันขึ้น ๑๐ ค่ำเดือน ๕ พ.ส. ๒๔๘๖ และปรากตว่าวันขึ้น ๑๐ ค่ำเดือน ๕ พ.ส. ๒๔๘๖ นี้ตรงกับวันที่ ๑๔ เมสายน ๒๔๘๖

สาลดีกาตัดสินว่า ข้อเท็ดจิงที่ได้ความตามทางพิจารนาต่างกับข้อเท็ดจิงที่โจทกล่าวไนฟ้อง และเปนข้อเท็ดจิงอันเปนสาระสำคันแห่งคดี ซึ่งต้องด้วยประมวนกดหมายวิธีพิจารนาความอาญามาตรา ๑๙๒ วัค ๒ ส่วนข้อที่โจทกล่าวว่าจำเลยไม่ได้หลงข้อต่อสู้คดีนั้น กดหมายมิได้ถือเปนสาระสำคัญ กดหมายถือว่า ถ้าข้อเท็ดจิงที่กล่าวไนฟ้องต่างกับข้อเท็ดจิงที่ได้ความตามทางพิจารนาแล้วก็ลงโทสจำเลยไม่ได้ จึงพิพากสายืนตามสาลอุธรน์ที่ไห้ยกฟ้องโจท