คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 759/2503

คดีฟ้องขอให้ลงโทษจำเลย ตาม พ.ร.บ.ป่าไม้ โจทก์ไม่จำต้องบรรยายฟ้องว่าได้มีการปิดประกาศพระราชกฤษฎีกาดังกำหนดไว้ในมาตรา 5 พ.ร.บ. ป่าไม้ พ.ศ. 2484 แต่ประการใด (ฎีกาที่ 1146/2502)

จำเลยมีไม้สักแปรรูปจำนวน 0.53 เมตรลูกบาศก์ไว้โดยไม่ได้รับอนุญาต นับว่าเป็นการกระทำผิดต่อ พ.ร.บ. ป่าไม้ พ.ศ. 2484 มาตรา 48, 73 พ.ร.บ. ป่าไม้ (ฉบับที่3) พ.ศ. 2494 มาตรา 17 ไม้ที่จำเลยมีทั้งหมดย่อมมีส่วนก่อให้เกิดความผิด จึงต้องถูกริบทั้งหมด

คดีนี้โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานแปรรูปไม้ ตั้งโรงงานแปรรูปไม้เพื่อการค้า มีไม้สักแปรรูปเกินจำนวน ๐.๒๐ เมตรลูกบาศก์ ไว้ในครอบครองโดยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานภายในเขตควบคุมการแปรรูปไม้ ขอให้ลงโทษ

่จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีไม้แปรรูปเป็นจำนวนเกินว่า ๐.๒๐ เมตรลูกบาศก์ไว้ในครอบครองโดยไม่ได้รับอนุญาต ปรับ ๑๐๐ บาท และริบไม้ของกลาง

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ในปัญหาที่ว่าการที่โจทก์มิได้บรรยายมาในคำฟ้องว่าได้มีการปฏิบัติตามมาตรา ๕ แห่งพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. ๒๔๘๔ นั้น ศาลฎีกาได้วินิจฉัยโดยที่ประชุมใหญ่ว่า ข้อกำหนดแห่งมาตรา ๕ เป็นเพียงกำหนดวิธีการให้พนักงานเจ้าหน้าที่กระทำในการประกาศให้ทราบถึงพระราชกฤษฎีกาเท่านั้น ไม่ใช่บทบังคับเป็นองค์ประกอบความผิด โจทก์จึงไม่ต้องระบุในฟ้องว่าได้มีการปิดประกาศพระราชกฤษฎีกาดังกำหนดไว้ในมาตรา ๕ แล้วแต่ประการใดฟ้องของโจทก์สมบูรณ์แล้ว ที่ศาลอุทธรณ์ยกฟ้องเพราะขาดองค์ประกอบความผิดนั้นไม่ชอบ

เรื่องนี้จำเลยมีไม้สักแปรรูปจำนวน ๐.๕๓ เมตรลูกบาศก์ไว้โดยไม่ได้รับอนุญาต นับว่าเป็นการกระทำผิดต่อ พ.ร.บ. ป่าไม้ พ.ศ. ๒๔๘๔ มาตรา ๔๘, ๗๓ พ.ร.บ. ป่าไม้ (ฉบับที่๓) พ.ศ. ๒๔๙๔ มาตรา ๑๗ ไม้ที่จำเลยมีทั้งหมดย่อมมีส่วนก่อให้เกิดความผิด จึงต้องถูกริบทั้งจำนวน

พิพากษากลับ ให้บังคับคดีตามศาลชั้นต้น