คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 760/2510

จำเลยฎีกาขอให้สั่งงดการขายทอดตลาดทรัพย์ที่ยึดจากจำเลยโดยอ้างว่าที่ดินและสิ่งปลูกสร้างที่ถูกโจทก์นำยึดจะขายทอดตลาดตามคำสั่งศาล เป็นที่ซึ่งอยู่ภายใต้บังคับของพระราชกฤษฎีกากำหนดแนวทางหลวงที่จะสร้างทางหลวงแผ่นดิน ซึ่งได้มีประกาศห้ามทำการจำหน่ายอสังหาริมทรัพย์ที่อยู่ภายในเขตส่วนกว้างของแนวทางหลวงหนึ่งพันเมตร โดยการขายแลกเปลี่ยน ให้ หรือโดยประการอื่น ฯลฯ นั้น ถือว่าแม้ที่ดินจะตกอยู่ภายใต้พระราชกฤษฎีกาตามที่จำเลยอ้างแต่ตามพระราชบัญญัติทางหลวง พ.ศ. 2482 มาตรา 57 ซึ่งได้บัญญัติ ให้นำมาตรา 46 มาใช้บังคับในกรณีนี้โดยอนุโลม ก็ได้บัญญัติโดยมีข้อยกเว้นไว้ว่าถ้าได้รับอนุญาตเป็นหนังสือจากเจ้าหน้าที่แล้ว ก็ย่อมจำหน่ายจ่ายโอนกันได้ มิได้บังคับไว้เด็ดขาด และกรณีเช่นนี้ จำเลยก็ไม่มีสิทธิจะร้องขอให้งดการขาย เพราะเป็นทรัพย์ของจำเลยที่ตกอยู่ในบังคับที่เจ้าหนี้มีสิทธิจะขอให้ยึดมาใช้หนี้ได้ ทั้งเป็นเรื่องที่เจ้าพนักงานบังคับคดีจะต้องดำเนินการบังคับคดี

โจทก์นำเจ้าพนักงานบังคับคดียึดทรัพย์จำเลยที่ 2 เพื่อใช้หนี้ตามคำพิพากษาและศาลได้สั่งให้ขายทอดตลาดแล้ว จำเลยยื่นคำร้องขอให้ศาลสั่งให้งดการขายทอดตลาดไว้ก่อน และให้โจทก์จัดเอาจากทรัพย์ของจำเลยที่ 1 โดยเหตุผลว่า ทรัพย์ที่ถูกยึดเป็นทรัพย์ที่จำเลยที่ 2 จำนองไว้ และเป็นทรัพย์ที่อยู่ในเขตพระราชกฤษฎีกาซึ่งห้ามขายจำนองไว้

โจทก์ยื่นคำแถลงคัดค้าน

ศาลชั้นต้นสอบจำเลยที่ 2 ถึงทรัพย์ของจำเลยที่ 1 จำเลยที่ 2 ไม่อาจยืนยันได้ว่ามี โจทก์แถลงว่าไม่มี จึงมีคำสั่งว่า จำเลยทั้งสองเป็นหนี้ร่วมกันตามสัญญาประนีประนอมยอมความที่ทำไว้โจทก์มีสิทธิยึดทรัพย์ของจำเลยที่ 2 ในเรื่องทรัพย์ติดจำนองก็อาจขายโดยภารจำนองติดไปหรือขายโดยปลอดจำนองได้ ส่วนเรื่องการห้ามโอนไม่มีปัญหาในชั้นนี้ ให้ยกคำร้องของจำเลยที่ 2

จำเลยที่ 2 อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ที่จำเลยฎีกาขอให้สั่งงดการขายทอดตลาดทรัพย์ที่ยึดจากจำเลย โดยอ้างว่าที่ดินและสิ่งปลูกสร้างที่ถูกโจทก์นำยึดจะขายทอดตลาดตามคำสั่งศาล เป็นที่ซึ่งอยู่ภายใต้บังคับของพระราชกฤษฎีกากำหนดแนวทางหลวงที่จะสร้างทางหลวงแผ่นดินซึ่งได้มีประกาศห้ามทำการจำหน่ายอสังหาริมทรัพย์ที่อยู่ภายในเขตส่วนกว้างของแนวทางหลวงหนึ่งพันเมตร โดยการขาย แลกเปลี่ยน ให้หรือโดยประการอื่น ๆ ฯลฯ นั้น ถือว่า แม้ที่ดินจะตกอยู่ภายใต้พระราชกฤษฎีกาตามที่จำเลยอ้าง แต่ตามพระราชบัญญัติทางหลวง พ.ศ. 2482 มาตรา 57 ซึ่งได้บัญญัติให้นำมาตรา 46 มาใช้บังคับในกรณีนี้โดยอนุโลม ก็ได้บัญญัติโดยมีข้อยกเว้นไว้ว่าถ้าได้รับอนุญาตเป็นหนังสือจากเจ้าหน้าที่แล้ว ก็ย่อมจำหน่ายจ่ายโอนกันได้ มิได้บังคับไว้เด็ดขาดและกรณีเช่นนี้ จำเลยก็ไม่มีสิทธิจะร้องขอให้งดการขาย เพราะเป็นทรัพย์ของจำเลยที่ตกอยู่ในบังคับที่เจ้าหนี้มีสิทธิจะขอให้ยึดมาใช้หนี้ได้ ทั้งเป็นเรื่องที่เจ้าพนักงานบังคับคดีจะต้องดำเนินการบังคับคดี ส่วนปัญหาที่จำเลยฎีกามาในข้ออื่น มิใช่เป็นเรื่องที่จำเลยจะมาร้องขอให้งดการขายทอดตลาดทรัพย์ที่ยึดนี้ไว้ได้

พิพากษายืน ยกฎีกาจำเลย