ได้ความว่าจำเลยทั้ง ๒ เข้าไปในโรงเจ้าทรัพย์เก็บเอาทรัพย์ไปได้รวมราคา ๔๗๑ บาทเศษ ล.เปนผู้ถือมีดขู่จะทำร้ายเจ้าทรัพย์ และได้เอากะป๋องลิ้นจี่ขว้างเจ้าทรัพย์มีบาดเจ็บ แล้วจำเลยหนีลงเรือซึ่งจอดอยู่หน้าโรงเจ้าทรัพย์ มีคนอยู่ในเรือลำนั้นด้วยอีกคนหนึ่งดังนี้ โจทก์ขอให้ลงโทษจำเลยฐานปล้น
ศาลเดิมตัดสินว่าคดีไม่เข้าฐานปล้นคดีฉะเพาะตัว ล.จำเลยมีผิดตาม ม.๓๐๐ ให้จำคุก ๕ ปี ก.จำเลยมีผิดตาม ม.๒๙๕ ให้จำคุก ๓ ปี เพิ่มโทษอีก ๑ ใน ๓ รวมเปน ๔ ปี
ศาลอุทธรณ์ตัดสินแก้ว่า ก.จำเลยต้องมีผิดฐานชิงทรัพย์ตาม ม.๓๐๐ ด้วย จึงให้จำคุก ก.๕ ปี เพิ่มโทษอีก ๑ ใน ๓ รวมเปน ๖ ปี ๘ เดือน นอกจากนี้ยืนตามศาลเดิม
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีสำหรับตัว ล.จำเลยฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้ ต้องห้ามตาม ม.๓ แห่ง พรบฎีกาอุทธรณ์ และตัดสินสำหรับตัว ล.จำเลยยืนตามศาลอุทธรณ์