ได้ความว่าจำเลยลงลายมือชื่อเปนพะยานในพินัยกรรม ส.ก่อนที่ ส.ตาย แต่จำเลยมาเปนพะยานที่ศาลกลับเบิกความว่า จำเลยลงลายมือชือเมื่อ ส.ตายแล้ว ๒ วัน อันเปนความไม่จริงดังนี้ โจทก์จึงฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตาม ม.๑๕๕
ศาลเดิมตัดสินว่าจำเลยเบิกความเท็จในข้อที่ไม่สำคัญ และศาลไม่ได้ฟังคำของจำเลยเปนหลักในการตัดสินคดี จำเลยยังไม่มีผิด ให้ยกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์ตัดสินกลับว่า ถ้อยคำที่จำเลยเบิกความเท็จนั้นเปนข้อสำคัญในคดี แม้ศาลไม่ฟังคำของจำเลยขึ้นชี้ขาดคดีก็ดี จำเลยก็ต้องมีผิดตาม ม.๑๕๕ ให้จำคุกไว้ ๓ เดือน
ศาลฎีกาเห็นว่า ถ้อยคำที่จำเลยเบิกความเปนคำเท็จให้ข้อสำคัญแห่งคดี คือ อาจเปนเหตุทำให้พินัยกรรมที่โจทก์อ้างนั้นใช้ไม่ได้ตามกฎหมาย จึงตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์