ได้ความว่าโจทก์เคยมีภรรยาและบุตร์แต่เลิกกันมานานแล้ว โจทก์ให้เถ้าแก่ไปขอ น.บุตร์ ข.จำเลยเปนภรรยา ข.ยินยอมรับทองหมั้น ๘ บาทราคา ๒๐๐ บาท สินสอด ๔๐ บาท เรือนหอ ๑ หลัง มีเงื่อนไขแห่งสัญญาว่าถ้าโจทก์กลับคืนดีกับภรรยาเดิม ยอมให้จำเลยริบทองหมั้นต่อมาโจทก์ได้เสียกับ ค.จนเกิดบุตร์ แต่ไม่ให้เลี้ยงดูเปนภรรยา บัดนี้จำเลยผิดสัญญาไม่ยอมแต่งงาน โจทก์จึงฟ้องขอให้จำเลยคืนทองหมั้นกับเรียกค่าเสียหาย
ศาลเดิมตัดสินว่า ที่โจทก์ได้เสียกับ ค.นั้น จะถือว่าโจทก์ผิดสัญญาไม่ได้ จึงให้จำเลยคืนทองหมั้นให้โจทก์ ส่วนค่าเสียหายให้ยกเสีย
ศาลอุทธรณ์ตัดสินกลับว่า โจทก์ผิดสัญญาเพราะการที่โจทก์ไปได้เสียกับ ค.นั้น ย่อมเปนที่เข้าใจกันว่า เปนข้อรังเกียจและเปนการเสียหายแก่ฝ่ายหญิง จำเลยมีสิทธิริบทองหมั้นได้ให้ยกฟ้องโจทก์
ศาลฎีกาเห็นว่า ในสัญญาหาได้มีข้อห้ามไม่ให้โจทก์ได้เสียกับหญิงอื่นไม่ ทั้งโจทก์ก็ไม่ได้เลี้ยง ค.เปนภรรยา ยังไม่เปนการเสียหายแก่จำเลย และจำเลยก็ทราบว่าโจทก์เปนคนมีบุตร์ภรรยามาแล้วไม่รังเกียจ จึงตัดสินยืนตามศาลเดิม