คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 797/2505

ฟ้องว่าจำเลยเผาขยะและใบไม้กิ่งไม้แห้งในสวนยาง ในลักษณะอันน่าจะเกิดอันตรายแก่ทรัพย์ของผู้อื่นขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 220 โดยมิได้บรรยายเรื่องประมาทมาด้วยเมื่อศาลฟังข้อเท็จจริงว่าเป็นการเผาที่ไม่น่าจะเกิดอันตรายแก่ทรัพย์ผู้อื่นหากแต่เป็นการประมาทปราศจากการระมัดระวังเพลิงจึงลุกลามเข้าไปในสวนของผู้อื่น เช่นนี้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา192 จะลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 225 ไม่ได้(อ้างฎีกาที่ 546/2498) (ประชุมใหญ่ครั้งที่ 19/2505)

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยจุดเผาขยะและใบไม้กิ่งไม้แห้งในสวนยางพาราของจำเลยในลักษณะอันน่าจะเกิดอันตรายแก่ทรัพย์ของผู้อื่น โดยจำเลยไม่ได้เตรียมกำลังคนและเครื่องมือในการดับเพลิงไว้ให้พร้อม เปลวไฟได้ลุกลามไหม้สวนของจำเลยและสวนของผู้อื่นที่อยู่ติดต่อกันขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 220

จำเลยให้การต่อสู้ว่า ไฟไหม้จากที่อื่น

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่าข้อเท็จจริงไม่แน่ว่าไฟไหม้มาจากไหนและว่าฟ้องของโจทก์ตามมาตรา 220 ต้องเป็นเรื่องกระทำโดยเจตนาจนน่าจะเป็นอันตรายแก่บุคคลอื่นหรือทรัพย์ของผู้อื่น แต่ตามที่โจทก์นำสืบเป็นเรื่องจำเลยไม่ดูแลระมัดระวังในการเผา ไฟจึงลุกลามขึ้น ซึ่งเป็นเรื่องประมาท ลงโทษตามฟ้องไม่ได้ พิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า คดีฟังได้ว่าจำเลยจุดเผาในลักษณะจนน่าจะเกิดอันตรายแก่ทรัพย์ของผู้อื่น มิใช่เรื่องประมาท พิพากษากลับให้ลงโทษจำเลยตามฟ้อง

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยจุดเผาในลักษณะที่ไม่น่ากลัวจะเกิดอันตรายแก่ทรัพย์ของผู้อื่น แต่การที่เกิดเสียหายไฟลุกลามไปไหม้ทรัพย์ของผู้เสียหายขึ้นนั้น เพราะจำเลยประมาทปราศจากความระมัดระวัง แต่โจทก์ไม่ได้ฟ้องกล่าวถึงการประมาทและไม่ได้อ้างกฎหมายเรื่องการประมาท ดังนั้น แม้จะได้ความว่าจำเลยกระทำโดยประมาทตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 192 จะลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 225 ไม่ได้ ตามแบบอย่างคำพิพากษาฎีกาที่ 546/2498 พิพากษากลับให้ยกฟ้อง