คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 810/2479

เรือฉลอมสำหรับบรรทุกข้าวโดยมีคนนอนอยู่เป็นบางครั้งบางคราวยังไม่เรียกว่าเป็นที่อาศัยตาม ม.6(14) แต่ถ้ามีคนอยู่ประจำจริง ๆ แล้วก็อาจเรียกว่าเป็นที่อาศัยได้ ลักทรัพย์บนเรือที่จอดอยู่ที่ท่าเรือยังไม่มีผิดตาม ม.294(3) ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.222 ถ้าคดีมีปัญหากฎหมายในการวินิจฉัยปัญหาข้อกฎหมายนั้น ศาลฎีกาต้องฟังข้อเท็จจริงตามที่ศาลอุทธรณ์ได้วินิจฉัยมาแล้วจากพะยานหลักฐานในสำนวน

ได้ความว่าจำเลยทั้ง ๓ คนสมคบกันไปลักทรัพย์บนเรือนฉลอมบรรทุกข้าวซึ่งจอดอยู่ที่ท่าแห่งหนึ่ง แต่ยังมิทันได้ลักเอาอะไรไปได้ เจ้าพนักงานตำรวจจับเสียก่อน

ศาลล่างทั้ง ๒พิพากษาต้องกันว่าจำเลยมีผิดฐานพยายามลักทรัพย์ตามมาตรา ๒๙๓-๖๐

โจทก์ฎีกาว่าเรือเป็นเคหะสถานตามมาตรา ๖ ข้อ ๑๔ และว่าต้องลงโทษโดยอาศัยมาตรา ๒๙๔ ข้อ ๓ ด้วย เพราะเรือจอดอยู่ที่ท่าเรือ

ศาลฎีกาตัดสินว่าคดีนี้ต้องฟังข้อเท็จจริงตามศาลอุทธรณ์ว่าโจทก์ไม่มีพะยานมาแสดงว่าเรือลำนี้เป็นที่อาศัยของคนอยู่จริง เป็นแต่ว่ามีคนนอนอยู่เป็นครั้งเป็นครั้งเป็นคราวเท่านั้นจะถือว่าเรือเป็นที่อาศัยตาม ม.๖ ข้อ ๑๔ ไม่ได้ ส่วนข้อที่ว่าเรือจอดอยู่ที่ท่าเรือ จำเลยพยายามลักทรัพย์จากเรือฉลอมก็ไม่ทำให้จำเลยมีผิดฐานพยายามลักทรัพย์จากท่าเรือตามมาตรา ๖๐ - ๒๙๔ ข้อ ๓ ดังโจทก์ฎีกามา จึงพิพากษายืน ให้ยกฎีกาโจทก์