คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 817/2514

ในคดีที่ศาลชั้นต้นลงโทษจำคุกจำเลย 1 ปี โดยไม่รอการลงโทษแต่ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ให้รอการลงโทษไว้มีกำหนด 3 ปีเช่นนี้แม้จะถือว่าเป็นการแก้มาก แต่ก็ต้องห้ามฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 220

คดีนี้ โจทก์ฟ้องและจำเลยรับสารภาพในข้อหาขับรถโดยประมาทเป็นเหตุให้ผู้อื่นถึงตายตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙๑ ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามบทมาตราดังกล่าว ให้จำคุก ๒ ปี ลดโทษให้กึ่งหนึ่งเพราะรับสารภาพ คงจำคุกไว้ ๑ ปี

จำเลยอุทธรณ์ในข้อดุลพินิจลงโทษ

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ให้รอการลงโทษไว้มีกำหนด ๓ ปี ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๕๖

โจทก์ฎีกาในข้อดุลพินิจลงโทษ

ศาลฎีกาเห็นว่าศาลชั้นต้นพิพากษาจำคุกจำเลย ๑ ปี โดยไม่รอการลงโทษ ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ให้รอการลงโทษไว้ แม้จะเป็นการแก้มากก็ต้องห้ามฎีกาในข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๒๒๐ ฎีกาโจทก์จึงต้องห้ามให้ยกฎีกาโจทก์