คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 820/2493

ฟ้องหาว่าจำเลยลักทรัพย์และทำให้เสียทรัพย์ กับให้ใช้ทรัพย์เมื่อปรากฏว่าทรัพย์ที่พิพาทยังอยู่หาได้ถูกทำลายสูญไปไม่เมื่อศาลตัดสินว่า โจทก์เป็นเจ้าของก็ชอบที่โจทก์จะได้รับคืนไป ศาลจะพิพากษาให้จำเลยใช้ค่าเสียหายไม่ได้เพราะเป็นเรื่องนอกความประสงค์ของโจทก์ไม่มีประเด็นที่จะพิจารณาข้อค่าเสียหาย

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยลักทรัพย์ กับทำให้เสียทรัพย์ ขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 228, 293(11), และ 324 กับให้ใช้ทรัพย์ 2,500 บาท

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องโจทก์ในทางอาญา แต่ให้จำเลยที่ 1 ใช้ราคาหนามหรือกิ่งไม้เป็นเงิน 2,500 บาทแก่โจทก์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ยกฟ้องในข้อที่ให้จำเลยใช้ราคาทรัพย์

โจทก์ฎีกา

ในชั้นฎีกาคดีจึงมีปัญหาเฉพาะเรื่องทรัพย์ว่าจำเลยจะต้องใช้ราคาทรัพย์ให้โจทก์หรือไม่

ศาลฎีกาเห็นว่า ทรัพย์ที่พิพาทยังอยู่หาได้ถูกทำลายสูญหายไปเมื่อศาลตัดสินว่าโจทก์ยังเป็นผู้ทรงกรรมสิทธิ์ในทรัพย์รายนี้ก็ชอบที่โจทก์จะได้รับคืนไป ส่วนค่าเสียหายโจทก์มิได้กล่าวถึงเป็นเรื่องนอกความประสงค์ของโจทก์ ไม่มีประเด็นจะพิจารณา

จึงพิพากษายืน