คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 821/2492

คดีหาเป็นคดีอาญาว่า จำเลยบุกรุกทำให้เสียทรัพย์ และได้เรียกค่าเสียหายมาด้วย แม้ศาลจะพิพากษายกฟ้องในความผิดทางอาญา ฐานทำให้เสียทรัพย์ สำหรับค่าเสียหายว่าจำเลยจะต้องรับผิดเพียงไรหรือไม่ ซึ่งศาลควรต้องพิพากษาให้ตามบทบัญญัติแห่งกฎหมายว่า ความรับผิดของบุคคลในทางแพ่งตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 47

คดีที่ศาลฎีกาพิพากษายกคำพิพากษาศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ให้ศาลชั้นต้นพิพากษาใหม่ ศาลฎีกามีอำนาจสั่งคืนค่าธรรมเนียมชั้นอุทธรณ์และฎีกาให้แก่ผู้ชนะคดีในชั้นฎีกาได้

(ประชุมใหญ่ ครั้งที่ 13/92)

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยสมคบกันบุกรุกที่ดินของโจทก์ และทำให้เสียทรัพย์ กับเรียกค่าเสียหาย จำเลยทั้ง 4 ให้การปฏิเสธ จำเลยที่ 1 ต่อสู้ว่า ที่พิพาทเป็นของจำเลยศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกาว่า อย่างน้อยจำเลยต้องมีความคิดฐานทำให้เสียทรัพย์จึงขอให้ลงโทษตามฟ้อง และใช้ค่าเสียหาย

ศาลฎีกาวินิจฉัยโดยที่ประชุมใหญ่ว่า ข้อหาฐานบุกรุกและฐานทำให้เสียทรัพย์ ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ยกฟ้องในข้อเท็จจริงโจทก์ต้องห้ามฎีกาในข้อเท็จจริง

ส่วนค่าเสียหาย ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโดยชี้ขาดเพียงว่าเป็นคดีแพ่งเท่านั้น มิได้วินิจฉัยว่าจำเลยจะต้องรับผิดเพียงไรหรือไม่ ศาลฎีกาเห็นว่าควรต้องพิพากษาตามบทบัญญัติแห่งกฎหมายอันว่าด้วยความรับผิดของบุคคลในทางแพ่ง ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 47

พิพากษาแก้เฉพาะข้อค่าเสียหาย ให้ศาลชั้นต้นพิพากษาชี้ขาดเฉพาะข้อนี้ใหม่ ค่าฤชาธรรมเนียมชั้นอุทธรณ์และฎีกา ให้คืนให้โจทก์