คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 823-825/2496

ไวยาวัจจกรเป็นโจทก์ ฟ้องคดีแทนวัด จำเลยคัดค้านว่าไม่มีอำนาจฟ้อง เพราะมิได้รับมอบอำนาจโดยถูกต้อง เมื่อ ปรากฎว่า โจทก์มีเอกสารที่คณะสงฆ์วัดนั้นแต่งตั้งโจทก์เป็นไวยาวัจจกร และปรากำว่าเจ้าอาวาสวัดนั้นก็ได้ทำหนัง สือมอบอำนาจให้โจทก์ดำเนินคดีแทนวัดได้อีกฉะบับหนึ่ง แม้หนังสือฉะบับแรกจะมิได้ปรากฎชัดว่าให้โจทก์ดำเนิน คดีได้ก็ดี แต่หนังสือฉะบับหลังมอบอำนาจให้ดำเนินคดีได้ไว้ชัดเจน การที่โจทก์เพิ่งแสดงหนังสือมอบอำนาจฉะบับ หลังภายหลังนั้นไม่เป็นเหตุให้ศาลไม่รับฟัง เพราะตัวการย่อมรับรองการกระทำของตัวแทนได้ตาม ป.ม.แพ่งฯมาตรา 823 โจทก์จึงฟ้องความแทนวัดได้ โดยชอบ./

คดี ๓ สำนวนนี้ โจทก์คนเดียว แต่ต่างจำเลย มีมูลกรณีเดียวกัน ศาลจึงได้รวมพิจารณาพิพากษา ในคำฟ้องมีใจความ ว่าโจทก์เป็นไวยาวัจจกร วัดป่าซางงาม ๆ เป็นวัดในพระพุทธศาสนา มีที่ธรณีสงฆ์แปลงหนึ่ง เนื้อที่ ๒ ไร่เศษ จำเลยทั้ง ๓ สำนวนบุกรุกที่รายนี้ จึงขอให้ขับไล่และเรียกค่าเสียหาย ฯลฯ

จำเลยต่อสู้กรรมสิทธิ และว่าโจทก์ไม่มีอำนาจฟ้อง ฯลฯ

ศาลชั้นต้น วินิจฉัยว่า โจทก์เป็นไวยาวัจจกรของวัดย่อมมีอำนาจฟ้อง และยังมีหนังสือมอบอำนาจเจ้าอาวาสให้โจทก์ฟ้อง ด้วย ส่วนข้อเท็จจริงฟังว่าเป็นที่ธรณีสงฆ์ จึงพิพากษาขับไล่จำเลยและให้ใช้ค่าเสียหาย

จำเลยอุทธรณ์,

ศาลอุทธรณ์ พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์และจำเลยฎีกา,

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามหนังสือหมายเลข ๑ ความว่า คณะสงฆ์วัดป่าซางงามได้ตั้งนายทรงศักดิ์เป็นไวยาวัจจกร และปรากฎตามหนังสือหมายเลข ๒ ว่า เจ้าอาวาสวัดป่าซางงามได้มอบอำนาจให้นายทรงศักดิ์ดำเนินคดีแทนวัดไว้ ฉะนั้น แม้หนังสือหมาย ๑ จะมิได้ปรากฎชัดว่า ให้นายทรงศักดิ์ดำเนินคดีได้ก็ดี แ่ก็ได้มีหนังสือหมายเลข ๒ มอบอำนาจให้ ดำเนินคดีได้ ไว้ชัดเจน การที่โจทก์เพิ่งแสดงหนังสือหมายเลข ๒ ภายหลังนั้น ไม่เป็นเหตุให้ศาลไม่รับฟัง เพราะตัวการ ย่อมรับรองการกระทำของตัวแทนได้ตาม ป.ม.แพ่งฯมาตรา ๘๒๓ และตามคำฟ้องโจทก์ในเรื่องนี้ ก็เห็นได้ชัดว่านาย ทรงศักดิ์ฟ้องความแทนวัด มิใช่ฟ้องเป็นส่วนตัวแต่อย่างใด จึงฟ้องได้ ส่วนข้อเท็จจริงคงฟังว่า ที่พิพาทเป็นที่ของจำเลย จึงพิพากษายืน.