คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 825/2493

เช่าห้องเพื่อการค้าขายแล้วผู้เช่าให้ลูกจ้างเข้าอยู่ในห้องรายนี้โดยหาเป็นที่เข้าใจกันในเวลาเช่าไม่ว่าผู้เช่าจะใช้ห้องรายนี้เป็นที่อยู่อาศัยด้วยดังนี้ ผู้เช่าไม่ได้รับความคุ้มครองตาม พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ

คำสั่งคณะอนุกรรมการควบคุมค่าเช่าที่สั่งการไปซึ่งมิได้เป็นการกระทำตามอำนาจที่พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯได้ให้ไว้แล้วก็หาเป็นผลในทางคดีไม่ (อ้างฎีกาที่ 197/2492)

โจทก์ฟ้องว่า ได้เช่าห้องแถวของจำเลยเป็นที่อยู่อาศัยและทำการค้า คณะอนุกรรมการควบคุมค่าเช่าจังหวัดตราด อนุญาตให้จำเลยซ่อมแซมห้องเช่า ให้โจทก์ออกไปชั่วคราว ครบกำหนดแล้วจำเลยไม่ยอมให้โจทก์เข้าอยู่ในห้องเช่านี้ คณะอนุกรรมการควบคุมค่าเช่ามีคำสั่งให้จำเลยยอมให้โจทก์เข้าอยู่ตามเดิม จำเลยไม่ยอม โจทก์จึงขอให้ศาลบังคับให้จำเลยยอมให้โจทก์เข้าอยู่ในห้องเช่า

จำเลยต่อสู้ว่า โจทก์เช่าห้องทำการค้าขาย ไม่ได้เช่าอยู่อาศัยโจทก์มีเคหะเป็นที่อยู่อาศัยแล้ว

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าโจทก์มีสิทธิเข้าอยู่ในห้องเช่านี้ห้ามมิให้จำเลยขัดขวาง

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าโจทก์เช่าห้องนี้เพื่อการค้าขายเท่านั้นไม่ได้รับความคุ้มครองจากพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่า ต้องพิเคราะห์ตามกฎหมายในเรื่องเช่าธรรมดา การเช่ารายนี้ไม่มีหลักฐานเป็นหนังสือโจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้อง พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้โจทก์รับว่าโจทก์เช่าห้องรายพิพาทเพื่อค้าขาย การที่โจทก์ให้นายชิวลูกจ้างเข้าอยู่ในห้องรายนี้เป็นการกระทำของโจทก์ฝ่ายเดียว หาได้เป็นที่เข้าใจกันในเวลาเช่าว่าโจทก์จะใช้ห้องรายนี้เป็นที่อยู่อาศัยด้วยไม่ จึงไม่ได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ (อ้างฎีกาที่ 197/2492) ส่วนที่คณะอนุกรรมการควบคุมค่าเช่าสั่งให้โจทก์เข้าอยู่ในห้องพิพาทนั้น มิได้เป็นการกระทำตามอำนาจที่พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ ให้ไว้ จึงหาเป็นผลแก่โจทก์ในทางคดีไม่ จึงพิพากษายืน