คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 8272/2553

แม้พนักงานสอบสวนมิได้แจ้งข้อหาแก่จำเลยในความผิดฐานจำหน่ายเมทแอมเฟตามีนให้แก่ จ.ตาม ป.วิ.อ. มาตรา 134 แต่เมื่อพิจารณาตามคำให้การและคำบรรยายฟ้องของโจทก์ได้ความว่า จำเลยจำหน่ายเมทแอมเฟตามีนให้แก่สายลับและจำหน่ายให้แก่ จ.ไปในวันเวลาเดียวต่อเนื่องกัน ณ สถานที่เกิดเหตุเดียวกัน ดังนี้เมื่อพนักงานสอบสวนได้แจ้งข้อหาจำหน่ายเมทแอมเฟตามีนโดยมิได้ระบุว่าจำหน่ายให้แก่ผู้ใดให้จำเลยทราบแล้ว ต้องถือว่าก่อนสอบสวนพนักงานสอบสวนได้แจ้งข้อหาจำหน่ายเมทแอมเฟตามีนให้แก่นาย จ. รวมมาด้วย การสอบสวนของพนักงานสอบสวนจึงชอบด้วยกฎหมาย

โจทก์ฟ้อง ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ พ.ศ.2522 มาตรา 4, 7, 8, 15, 66, 67 ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 91

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ภาค 7 พิพากษากลับเป็นว่า จำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ พ.ศ.2522 มาตรา 15 วรรคหนึ่ง (เดิม), 66 วรรคหนึ่ง (ที่แก้ไขใหม่) จำคุกกระทงละ 4 ปี จำเลยให้การรับสารภาพ ชั้นจับกุมและชั้นสอบสวนเป็นประโยชน์แก่การพิจารณา มีเหตุบรรเทาโทษ ลดโทษให้หนึ่งในสามตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 78 คงจำคุกกระทงละ 2 ปี 8 เดือน การกระทำของจำเลยเป็นความผิดหลายกรรมต่างกัน เรียงกระทงลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 91 รวมจำคุก 4 ปี 16 เดือน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า โจทก์มีอำนาจฟ้องจำเลยในความผิดข้อหาจำหน่ายเมทแอมเฟตามีนให้แก่นายจเด็จหรือไม่ โดยจำเลยฎีกาว่า พนักงานสอบสวนมิได้แจ้งข้อหานี้แก่จำเลยก่อนสอบสวน การสอบสวนจึงไม่ชอบ เห็นว่า ตามบันทึกคำให้การของผู้ต้องหา หน้าแรกมีข้อความว่า เจ้าพนักงานได้แจ้งแก่จำเลยว่า จำเลยต้องหาว่าจำหน่ายยาเสพติดให้โทษประเภท 1 โดยผิดกฎหมายในวันเวลาและสถานที่เกิดเหตุโดยมิได้ระบุว่าจำหน่ายให้แก่ผู้ใด และในรายละเอียดของคำให้การ จำเลยได้กล่าวถึงการจำหน่ายเมทแอมเฟตามีนทั้งแก่สายลับและนายจเด็จ ดังนี้ เมื่อตามคำฟ้องโจทก์บรรยายว่า จำเลยจำหน่ายเมทแอมเฟตามีนให้แก่สายลับและจำหน่ายให้แก่นายจเด็จไปในวันเวลาเดียวต่อเนื่องกัน ณ สถานที่เกิดเหตุเดียวกัน ต้องถือว่าก่อนสอบสวนพนักงานสอบสวนได้แจ้งข้อหาจำหน่ายเมทแอมเฟตามีนให้แก่นายจเด็จรวมกับข้อหาจำหน่ายเมทแอมเฟตามีนให้แก่สายลับให้จำเลยทราบแล้ว การสอบสวนจึงเป็นไปโดยชอบ โจทก์ย่อมมีอำนาจฟ้องจำเลยข้อหาจำหน่ายเมทแอมเฟตามีนให้แก่นายจเด็จ ฎีกาข้อนี้ฟังไม่ขึ้น

พิพากษายืน