ข้อเท็จจริงได้ความว่าเจ้าทุกข์ไปตามกระบือที่กายไป เมือได้แล้วก็จูงกลับในระหว่างทางจำเลยกับพวกก็เข้าขวางทางพูดขู่ไม่ยอมให้เอากระบือไป และขู่เอาเงิน ๑๐ บาท เจ้าทุกข์มีความกลัวจึงส่งเชือกจูงกระบือให้จำเลย และบอกว่ายังไม่มีเงิน จะไปยืมเงินในตลาดให้ จำเลยก็บอกว่าให้รีบไป แล้วเจ้าทุกข์เลยไปแจ้งความนำเจ้าพนักงานมาจับจำเลย
ศาลชั้นต้นเห็นว่าจำเลยมีผิดตามมาตรา ๒๖๘ กับ ๓๐๓ ให้ลงโทษตามมาตรา ๓๐๓ ซึ่งเป็นบทหนัก
ศาลอุทธรณ์เห็นว่าเป็นผิดตามมาตรา ๒๖๘ จึง แก้ให้ลงโทษตามมาตรา ๒๖๘
ศาลฎีกา วินิจฉัยว่า การกระทำของจำเลยไม่เป็นผิดฐานกรรโชก เพราะจำเลยมิได้ขู่ให้สัญญาว่าจะส่งทรัพย์ให้ และผู้เสียหายก็ไม่ได้รับสัญญา การไปหาเงินทีตลาดเป็นเพราะความกลัวของผู้เสียหายเอง จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์