คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 858/2501

โจทก์อ้างว่าจำเลยฆ่าคนโดยไตร่ตรองไว้ก่อน ข้อนี้เป็นบทบัญญัติในประมวลกฎหมายอาญา แต่ปรากฏว่าเหตุเรื่องนี้เกิดเมื่อวันที่ 12 ธันวาคม 2499 ซึ่งเป็นเวลาก่อนใช้ประมวลกฎหมายอาญา เช่นนี้ จะนำประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 289 มาลงโทษจำเลยไม่ได้แม้จะเป็นระวางโทษเท่ากันก็ตาม

จำเลยเห็นผู้ตายซึ่งเป็นคนมีสาเหตุกัน(เรื่องจำเลยหาว่าผู้ตายลักไก่ของจำเลย) ผ่านมาหยุดคุยกับคนอื่นใกล้ๆ เรือนจำเลย จำเลยจึงถือไม้แนบแอบตัวย่องมาตีผู้ตายโดยไม่ให้รู้ตัวเช่นนี้ ไม่เป็นการกระทำโดยความพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมายตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 250(3)

โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ 12 ธ.ค. 2499 จำเลยใช้ไม้ตะบองทำร้ายนายทองมีถึงตายโดยเจตนาเป็นการฆ่าโดยความพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมายและโดยไตร่ตรองไว้ก่อน ขอให้ลงโทษตาม กฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 249, 250 ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288, 289

จำเลยต่อสู้ว่าป้องกันตัว

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 289(4) ให้วางโทษประหารชีวิต ปรานีลดโทษ 1 ใน 3 ถือเกณฑ์มาตรา 52(1) คงให้จำคุก 20 ปี ไม้ของกลางริบ

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ ว่าจำเลยผิดตาม ก.ม.ลักษณะอาญา มาตรา 249 ให้จำคุก 15 ปี ลดปรานี 1 ใน 3 คงจำคุก 10 ปี นอกจากนี้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ข้อที่อ้างว่าจำเลยกระทำโดยไตร่ตรองไว้ก่อนนั้น เป็นอันไม่มีปัญหา เพราะลักษณะแห่งการกระทำตามโจทก์อ้างข้อนี้ เป็นบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายอาญา แต่เหตุเรื่องนี้เกิดเมื่อวันที่ 12 ธ.ค. 99 ก่อนใช้ประมวลกฎหมายอาญา จะนำมาตรา 289 แห่งประมวลกฎหมายอาญามาลงโทษแก่จำเลยไม่ได้ แม้จะเป็นระวางโทษเท่ากันก็ตาม

การที่โจทก์อ้างว่า จำเลยถือไม้แนบแอบตัวมาตีผู้ตายโดยไม่ให้รู้ตัวนั้น ศาลฎีกาไม่เห็นว่าจะเป็นการกระทำโดยความพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมายอย่างไร จำเลยเห็นผู้ตายซึ่งเป็นคนมีสาเหตุกันผ่านมาหยุดคุยกับนายพันธ์ใกล้ ๆ เรือนจำเลย ก็ย่องมาตีเอาโดยถือโอกาศเช่นนี้ เป็นการกระทำตามธรรมดา หาใช่ลักษณะฉกรรจ์ตามความหมายของมาตรา 250(3) ไม่ พิพากษายืน