คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 86/2488

ให้การต่อสู้ว่าผู้ตายยกที่ให้ จะนำสืบว่าตนได้ปกครองปรปักษ์มา 10 ปี โดยผู้ตายรู้เห็นแต่ไม่ว่ากระไรนั้น สืบไม่ได้.

ฟ้องว่าที่ดินที่พิพาทเป็นของตนทั้งหมด ทางพิจารณาได้ความว่าเป็นมฤดก ศาลย่อมพิพากษาให้แบ่งกันได้ไม่เกินคำขอ.

ได้ความว่าโจทก์และผู้ร้องสอดเป็นบุตร์ของนายสาธุและนางแมะวอ จำเลยเป็นบุตร์ผู้ร้องสอด นายสาธุตายนานแล้ว ส่วนนางแมะวอตายก่อนโจทก์ฟ้องราว ๔ เดือน ข้อโต้เถียงมีว่า ที่ดินพิพาทเป็นทรัพย์มรดกของนางแมะวอหรือเป็นทรัพย์ของจำเลยรับมาจากผู้ร้องสอด

ศาลชั้นต้นไม่เชื่อพะยานโจทก์ว่าที่พิพาทเป็นมรดกของนางแมะวอให้แบ่งระหว่างโจทก์ และผู้ร้องสอดคนละครึ่ง

จำเลยฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่าตามที่ฎีกาว่าที่พิพาทเป็นที่มือเปล่าได้ครอบครองมา ๑๐ ปี โดยโจทก์และนางแมะวอได้รู้เห็นย่อมได้กรรมสิทธินั้น เมื่อจำเลยต่อสู้ว่าสามีนางแมะวอยกที่ให้ผู้ร้องสอดไม่ได้ต่อสู้ว่าครอบครองปรปักษ์ การครอบครองของจำเลยจึงตกไป และที่จำเลยฎีกาว่าศาลอุทธรณ์พิพากษาให้แบ่งกันเป็นการตัดสินเกินคำขอนั้นเห็นว่าเมื่อผู้ร้องสอดอ้างว่าที่พิพาทเป็นของตนทั้งหมดแล้วยกให้จำเลย แต่ทางพิจารณาที่พิพาทเป็นมรดกแก่โจทก์และผู้ร้องสอด ก็ต้องพิพากษาแบ่งกันไม่เกินคำขอ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์