คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 881/2511

จำเลยมีถิ่นที่อยู่ 2 แห่ง โจทก์จะถือเอาแห่งหนึ่งแห่งใดเป็นภูมิลำเนาของจำเลยเพื่อยื่นคำฟ้องก็ได้.

ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 4(2) ที่บัญญัติให้เสนอคำฟ้องต่อศาลที่จำเลยมีภูมิลำเนาอยู่ในเขตศาล ก็เพื่อให้จำเลยได้ฟังคดีของตนและต่อสู้คดีได้เต็มที่เมื่อจำเลยได้ทราบคำฟ้องและต่อสู้คดีเต็มที่แล้ว จึงหาขัดกฎหมายไม่ (อ้างฎีกาที่ 1233/2506)

โจทก์ฟ้องเรียกหนี้ 2 รายรวม 2,387 บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ยนับแต่วันผิดนัด รวมเป็นเงินทั้งสิ้น 2,729.93 บาท ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยชำระหนี้ 1 รายจำนวน 774 บาทพร้อมดอกเบี้ยนับแต่วันฟ้อง ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ให้จำเลยชำระเงินเต็มตามฟ้อง ถือว่าแก้ไขเพียงเล็กน้อยต้องห้ามฎีกาในข้อเท็จจริง

โจทก์ฟ้องเรียกหนี้ค่าซื้อไม้แปรรูปจากจำเลย ๒ ราย รวม ๒,๓๘๗บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ยนับแต่วันผิดนัดรวมทั้งสิ้น ๒,๗๒๙.๙๓ บาท

จำเลยต่อสู้ปฏิเสธหนี้ และตัดฟ้องว่าจำเลยมีภูมิลำเนาอยู่กรุงเทพฯ โจทก์ไม่ได้ขออนุญาตศาลก่อนฟ้อง ไม่มีอำนาจฟ้อง ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยชำระหนี้ ๑ ราย จำนวน ๗๗๔ บาท พร้อมดอกเบี้ยนับแต่วันฟ้อง

โจทก์จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ให้จำเลยชำระหนี้ทั้ง ๒ ราย ๒,๓๘๗ บาทพร้อมดอกเบี้ยนับแต่วันผิดนัด

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้มีทุนทรัพย์ ๒,๗๒๙.๙๓ บาท ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ไขเล็กน้อย ต้องห้ามฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๒๔๘

ปัญหาข้อตัดฟ้องที่จำเลยฎีกาว่า โจทก์ฟ้องคดีนี้ที่ศาลจังหวัดเชียงใหม่โดยไม่ได้ยื่นคำร้องขออนุญาตฟ้องไม่ได้นั้น ข้อเท็จจริงตามที่ศาลอุทธรณ์ฟังมาได้ความว่า จำเลยมีบ้านอยู่ตำบลพระสิงห์๑ หลัง ซึ่งมารดาและบุตรจำเลยก็อยู่บ้านหลังนี้ จำเลยก็รับว่าขึ้นล่องเชียงใหม่ - กรุงเทพฯ เป็นประจำ ปรากฏตามรายงานการส่งหมายเรียกและสำเนาฟ้องว่า จำเลยมาศาล เมื่อเจ้าหน้าที่ส่งหมายให้จำเลย จำเลยไม่ยอมรับ กลับแจ้งให้เจ้าหน้าที่นำหมายไปปิดที่บ้านตามฟ้องหาได้โต้แย้งเกี่ยวกับภูมิลำเนาไม่ ต่อมาเจ้าพนักงานก็ได้นำหมายเรียกไปส่งให้จำเลยที่บ้าน ไม่พบจำเลย คนที่อยู่ร่วมกับจำเลยว่า จำเลยไปธุระนอกบ้าน และไม่ยอมรับหมายแทนเจ้าพนักงานผู้ส่งจึงปิดหมาย พฤติการณ์ดังกล่าวนี้ถือได้แล้วว่าถิ่นที่อยู่ของจำเลยมีอยู่ ๒ แห่ง คือ จังหวัดพระนครและเชียงใหม่ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา ๔๕ บัญญัติว่า ให้ถือเอาแห่งหนึ่งแห่งใดเป็นภูมิลำเนาก็ได้ และตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๔(๒) ให้เสนอคำฟ้องต่อศาลที่จำเลยมีภูมิลำเนาอยู่ในเขตศาลนั้น ก็มีความมุ่งหมายเพื่อให้จำเลยได้ฟังคดีของตนและต่อสู้คดีได้เต็มที่ เมื่อปรากฏว่าคดีนี้จำเลยได้ทราบฟ้อง และยื่นคำให้การต่อสู้คดีเต็มที่แล้วจึงหาขัดกฎหมายไม่ ดังนัยฎีกาที่ ๑๒๓๓/๒๕๐๖

พิพากษายืน.