คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 883/2502

บิดามารดาของภรรยารังเกียจสามีของบุตรสาว ถึงกับกล่าวหาเป็นคดีอาญาและขับไล่สามีของบุตรสาวออกจากบ้าน สามีได้มีที่อยู่ใหม่ และขอให้ภรรยาไปอยู่ด้วย ภรรยาไม่ยอมไป เพราะเชื่อคำบิดามารดา ดังนี้ จะถือว่าเป็นความผิดของสามีไม่ได้ กรณียังไม่มีเหตุสมควรจะให้หย่ากัน (อ้างฎีกาที่ 894/2493)

โจทก์ฟ้องขอหย่าจากจำเลยผู้เป็นสามี อ้างเหตุว่าจำเลยประพฤติตนเป็นปรปักษ์อย่างร้ายแรงต่อโจทก์ และจงใจละทิ้งโจทก์ไม่อุปการะเลี้ยงดูเกินกว่าหนึ่งปี

จำเลยปฏิเสธข้อหาประพฤติตนเป็นปรปักษ์ต่อโจทก์ ส่วนที่จำเลยมิได้อยู่ร่วมเรือนกับโจทก์ เพราะฝ่ายโจทก์ไม่ยอมแยกจากบิดามารดาไปอยู่กับจำเลยเอง

ศาลชั้นต้นเห็นโจทก์ไม่ยอมไปอยู่กับจำเลยเอง พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์ฟังว่าจำเลยละทิ้งโจทก์ไป พิพากษากลับให้โจทก์จำเลยหย่าขาดจากสามีภรรยากัน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาฟังว่า บิดามารดาโจทก์รังเกียจจำเลยถึงกับกล่าวหาเป็นคดีอาญา และขับไล่ไม่ให้อยู่ จำเลยยังส่งเสียอุปการะเลี้ยงดูโจทก์อยู่ จำเลยมีที่อยู่ใหม่ ขอให้โจทก์ไปอยู่ด้วย โจทก์เชื่อคำบิดามารดาไม่ยอมไปอยู่กับจำเลย จะถือว่าเป็นความผิดของจำเลยยังไม่ได้ กรณียังไม่มีเหตุสมควรให้หย่ากัน

พิพากษากลับ ให้ยกฟ้องโจทก์