คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 893/2493

ฟ้องหาว่า จำเลยกระทำทำนบปิดกั้นเหมืองสาธารณะระหว่างวันที่ 28 มีนาคม 2492 จำเลยรับว่าทำนบจริง แต่ต่อสุ้ว่าเป็นที่ดินของจำเลย ดังนี้ วันเวลาที่จำเลยทำทำนบจึงไม่สำคัญ โจทก์นำสืบได้ความว่า จำเลยทำทำนบปิดเหมืองสาธารณะเมื่อต้นปี พ.ศง 2492 ก็ลงโทษจำเลยได้

โจทก์ฟ้องว่า ระหว่างวันที่ ๑ มกราคม ๒๔๙๒ ถีงวันที่ ๒๕ มีนาคม ๒๔๙๒ จำเลยบังอาจปิดกั้นทำนบในเหมืองสาธารณะเป็นการขัดขวางแก่ทางสำหรับน้ำไหลจากห้วยยางป่า อันเป็นของสำหรับสาธารณะประโยชน์ขอให้ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๓๓๕(๑๐)

จำเลยให้การว่า ทำทำนบปิดกั้นเหมืองตรงที่โจทก์ฟ้องจริง แต่เป็นที่ดี และเหมืองของจำเลย

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ ฟังว่าจำเลยปิดกั้นเหมืองสาธาณะ พิพากษาลงโทษ

จำเลยฎีกาว่า โจทก์นำสืบไม่ได้ว่า จำเลยกระทำผิดตามวันเวลาในฟ้อง ลงโทษจำเลยไม่ได้

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามคำพยานโจทก์ได้ความว่า จำเลยทำทำนบปิดกั้นเหมืองสาธารณะระหว่างวันที่ ๒๘ มีนาคม ๒๔๙๒ ซึ่งตรงตามที่โจทก์ฟ้องว่า จำเลยกระทำผิดระหว่างวันที่ ๑ มกราคมถึงวันที่ ๒๕ มีนาคม ๒๔๙๒ อีกประการหนึ่งจำเลยให้การรับว่าทำนบจริงตามโจทก์ฟ้อง แต่ต่อสุ้ว่าเป็นที่ดินของจำเลย ฉะนั้น วันเวลาที่จำเลยทำทำนบจึงไม่สำคัญ

พิพากษายืน