คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 894/2513

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยมีไม้หวงห้ามตามพระราชบัญญัติป่าไม้ไว้ในความครอบครอง อันยังมิได้แปรรูปไม่มีรอยตราค่าภาคหลวงหรือรอยตรารัฐบาลขายประทับไว้และจำเลยได้ใช้รถยนต์ของกลางในการกระทำผิดขนย้ายไม้หวงห้ามดังกล่าวเช่นนี้ เมื่อจำเลยให้การรับสารภาพตามฟ้อง ศาลย่อมสั่งริบรถยนต์ของกลางได้โดยโจทก์มิต้องนำสืบว่ารถยนต์ของกลางเป็นของจำเลยหรือเจ้าของรถยนต์ได้รู้เห็นเป็นใจในการกระทำผิด ทั้งนี้เพราะรถยนต์ของกลางเป็นอุปกรณ์ให้ได้รับผลในการกระทำผิดอันเข้าข่ายต้องริบตามพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. 2484 มาตรา 74 ทวิ

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยทั้งสองสมคบกันมีไม้หวงห้ามที่ยังมิได้แปรรูปไม่มีรอยตราค่าภาคหลวงหรือรอยตรารัฐบาลขายประทับไว้ในความครอบครองและจำเลยได้ใช้รถยนต์ขนย้ายไม้หวงห้ามดังกล่าว ขอให้ลงโทษ และขอให้ริบของกลาง

จำเลยทั้งสองให้การรับสารภาพตามฟ้องโจทก์ทุกประการ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยทั้งสองมีความผิดตามพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ.๒๔๘๔ มาตรา ๔, ๑๑, ๖๙, ๗๓, ๗๔ พระราชบัญญัติป่าไม้ (ฉบับที่ ๓)(ที่ถูกเป็นฉบับที่ ๔) พ.ศ.๒๕๐๓ มาตรา ๑๒, ๑๘ ให้จำคุกคนละ ๖ เดือน และปรับคนละ ๒,๐๐๐ บาท ลดรับสารภาพคนละกึ่งหนึ่งตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๗๘ คงจำคุกคนละ ๓ เดือนปรับคนละ ๑,๐๐๐ บาทโทษจำคุกให้รอไว้คนละ ๒ ปี ไม้ของกลางริบ เว้นแต่รถยนต์ไม่ริบ

โจทก์อุทธรณ์ขอให้ริบรถยนต์ของกลาง

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ให้ริบรถยนต์ของกลางด้วย

จำเลยฎีกาว่า รถยนต์ของกลางเป็นของผู้อื่นซึ่งมิได้รู้เห็นเป็นใจในการกระทำผิด

ศาลฎีกาเห็นว่า เมื่อจำเลยให้การรับสารภาพตามฟ้องโจทก์ ย่อมฟังข้อเท็จจริงได้ว่าจำเลยใช้รถยนต์ของกลางเป็นพาหนะบรรทุกขนย้ายไม้หวงห้ามที่ยังมิได้แปรรูป ไม่มีรอยตราที่กฎหมายระบุประทับไว้ อันเป็นการกระทำผิดตามพระราชบัญญัติป่าไม้ จึงวินิจฉัยว่ารถยนต์ของกลางเป็นอุปกรณ์ให้ได้รับผลในการกระทำผิด ต้องริบตามพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. ๒๔๘๔ มาตรา ๗๔ ทวิโดยโจทก์ไม่จำต้องนำสืบว่ารถยนต์ของกลางเป็นของจำเลยหรือเจ้าของได้รู้เห็นเป็นใจด้วย

พิพากษายืน ยกฎีกาจำเลย