คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 895/2509

จำเลยเอาก้อนอิฐขว้างปาผู้เสียหาย ผู้เสียหายหลบ ก้อนอิฐไม่ถูกตัวผู้เสียหายแต่ผู้เสียหายเซไป มือจึงฟาดถูกข้างเรือ ทำให้ปลายมือบวมยาว 4 เซนติเมตร กว้าง 2 เซนติเมตร และเจ็บที่บริเวณศีรษะ แต่ไม่มีบาดแผล ถือได้ว่าอันตรายแก่กายนี้เนื่องจากการกระทำของจำเลย จำเลยจึงมีผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 295.

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๒๙๕

ศาลชั้นต้นฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยเอาก้อนอิฐปาผู้เสียหายซึ่งอยู่ในเรือหลายครั้ง ผู้เสียหายหลบ ก้อนอิฐไม่ถูกตัวผู้เสียหาย แต่ผู้เสียหายเซไป มือจึงฟาดถูกข้างเรือ ทำให้ปลายมือบวมยาว ๔ เซนติเมตร กว้าง ๒ เซนติเมตร และเจ็บที่บริเวณศีรษะไม่มีบาดแผล และพิพากษาลงโทษจำเลยตามฟ้อง

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงเช่นเดียวกับศาลชั้นต้น แต่เห็นว่าเมื่อก้อนอิฐไม่ถูกตัวผู้เสียหาย จำเลยจึงมีผิดเพียงฐานพยายาม จึงพิพากษาแก้ ให้ลงโทษจำเลยฐานพยายามทำร้ายร่างกาย

โจทก์ฎีกาว่า ตามข้อเท็จจริงข้างต้นต้องถือว่าจำเลยทำผิดสำเร็จ จำเลยฎีกาว่าการกระทำของจำเลยเป็นการป้องกัน

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงตามศาลล่างทั้งสอง และวินิจฉัยฎีกาของโจทก์ว่า อันตรายที่เกิดแก่ผู้เสียหายนั้น ถือได้ว่าสืบเนื่องจากการกระทำของจำเลย จำเลยจึงมีผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๒๙๕ ไม่ใช่มีผิดเพียงฐานพยายามทำร้ายร่างกาย พิพากษาแก้คำพิพากษาศาลอุทธรณ์.