คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 9/2482

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยใช้กำลังกายขู่เข็ญกอดปล้ำข่มขืนกระทำชำเราหญิงจนสำเร็จ ทางพิจารณาปรากฎว่าหญิงยอมให้จำเลยร่วม+วาสเพราะจำเลยหลอกว่าจะเลี้ยงดูเป็นภริยาและถ้าไม่ยอมจะพาไปให้+ดังนี้ลงโทษจำเลยฐานข่มขืนกระทำชำเรามิได้ เรียกว่าทางพิจารณาได้ความต่างกับฟ้อง

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยกับพวกสมคบกันใช้กำลังกายและอาวุธขู่เข็ญฉุดคร่า ช.ไปเพื่อการอนาจารและจำเลยได้ใช้กำลังกายขู่เข็ญกอดปล้ำข่มขืนชำเรา ช.จนสำเร็จขอให้ลงโทษ

ทางพิจารณาปรากฎว่าจำเลยได้ฉุดคร่า ช.ไปเพื่อการอนาจารจริง แต่การที่ ช.ยินยอมร่วมห้องกับจำเลยก็เพราะจำเลยใช้อุบายกล่าวว่าจะเลี้ยงดูเป็นภริยาและใช้ถ้อยคำเชิงขู่ว่าถ้าไม่ยอมจะพาไปให้ไกล ช.จึงจำใจต้องยอม

ศาลฎีกาตัดสินว่า จำเลยไม่มีผิดตาม ม.๒๔๓ ด้วยเพราะโจทก์บรรยายข้อเท็จจริงมาในฟ้องเป็นอย่างอื่นพิพากษาลงโทษจำเลยตาม ม.๒๗๖ กะทงเดียว