คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 900/2479

เอาไฟจุดเผาใบอ้อยในสวนของตนซึ่งอยู่ใกล้เคียงกับสวนของคนอื่น เขาห้ามแล้วยังไม่ฟัง แต่การเผานั้นไม่มีลักษณอันน่ากลัวจะเกิดอันตราย ถ้าไฟนั้นลุกลามไปไหม้ทรัพย์ของผู้อื่นเสียหายมีผิดตาม ม.201 ไม่ใช่ม.187 ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.192-156 โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษตาม ม.187-201 แต่บรรยายฟ้องเกี่ยวกับความผิดตาม ม.201 ดังนี้ ต้องถือว่าโจทก์ไม่มีความประสงค์จะให้ลงโทษตาม ม.187 ศาลจะลงโทษตามมาตรานี้ไม่ได้

คดีนี้โจทก์ฟ้องว่าจำเลยได้จุดไฟสมที่สวนของจำเลยโดยประมาทมิได้ระมัดระวังเป็นเหตุให้ไฟลุกลามไปไหม้สวนและต้นผลไม้ของ อ.เสียหาย ขอให้ลงโทษตามม.๑๘๗-๒๐๑ ข้อ ๑

ทางพิจารณาได้ความว่า จำเลยเอาไฟจุดเผาตออ้อยในสวนของจำเลย ห่างจากสวน อ.ประมาณ ๑๐ วา อ.ได้พูดเตือนจำเลยให้ระวังอย่าให้ไฟไหม้สวนของ อ.ปรากฎว่ารุ่งขึ้นไฟได้ไหม้สวนแลต้นผลไม้ของ อ.เสียหายดังนี้

ศาลชั้นต้น เห็นว่าการกระทำของจำเลยมีลักษณอันน่ากลัวจะเป็นอันตรายแก่ทรัพย์ของอ. จำเลยมีผิดตาม ม.๑๘๗ ตอนที่ ๒ ประกอบกับ ม.๑๘๖ ตามที่แก้ไข

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ว่าจำเลยมีผิดตาม ม.๒๐๑ ข้อ ๑ ประกอบกับประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.๑๙๒

ศาลฎีกาตัดสินยืนโดยวินิจฉัยว่าตามรูปคดีข้างต้นยังไม่พอจะฟังว่า การกระทำของจำเลยอยู่ในลักษณอันน่ากลัวจะเป็นอันตรายแก่ทรัพย์ของผู้อื่นตาม ม.๑๘๗ ทั้งตามข้อความที่โจทก์พรรณามาในฟ้องก็เป็นการแสดงอยู่ว่า โจทก์ไม่มีความประสงค์จะให้ลงโทษจำเลยตามมาตรานี้