คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 907/2480

โจทก์ฟ้องและบรรยายฟ้องว่าจำเลยมีธนบัตร์ปลอมไว้จำหน่ายและได้ใช้ธนบัตร์ปลอมนั้นไปโดยรู้ว่าเป็นของปลอม ขอให้ลงโทษตาม ม.203 ดังนี้ เมื่อปรากฏว่าการกระทำของจำเลยเป็นผิดตาม ม. 204 ศาลก็ลงโทษจำเลยตามมาตรานี้ได้

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยบังอาจมีธนบัตร์ปลอมไว้จำหน่ายโดยรู้อยู่แล้ว่าเป็นของปลอมแล้วจำเลยได้ใช้ธนบัตร์ปลอมนั้นซื้อสุราของ ม. เจ้าพนักงานจับจำเลยได้ จึงขอให้ลงโทษตาม ม. ๒๐๓ ตามที่แก้ไขใหม่ พ.ศ. ๒๔๗๕

ศาลชั้นต้นฟังว่า พะยานโจทก์ฟังไม่ได้ว่าจำเลยได้กระทำผิดตาม ม. ๒๐๓ แต่ฟังว่าจำเลยได้ใช้ธนบัตร์ปลอมไปโดยรู้อยู่แล้วว่าเป็นของปลอม มีผิดตาม ม. ๒๐๔ ที่แก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ. ๒๔๗๕ พิพากษาให้จำคุกจำเลย ๔ ปี

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตาม จำเลยฎีกาว่า โจทก์ฟ้องขอให้ลงโจทก์จำเลยตาม ม. ๒๐๔ ไม่ได้

ศาลฎีกาเห็นว่า แม้คำขอท้ายฟ้องโจทก์ขอให้ลงโทษตาม ม. ๒๐๓ แต่คำกล่าวในฟ้องโจทก์ก็เป็นการเพียงพอที่ว่า โจทก์มีความประสงค์ที่ขอว่า จำเลยได้ทำผิดตาม ม. ๒๐๔ ด้วย จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์