คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 910/2480

พฤติการณ์ที่ไม่ถือว่าเป็นความผิดฐานพยายามฆ่าคน ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม. 219 ปัญหาที่ว่าอย่างไรจะเป็นผิดฐานพยายามฆ่าคนนั้นเป็นปัญหาข้อกฎหมายคดีอาญาที่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้ยกฟ้องโจทก์ ๆ ฎีกาได้แต่ปัญหาข้อกฎหมาย

คดีนี้โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานพยายามฆ่าคนและบุกรุก

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์เห็นฟ้องกันว่าฟ้องของโจทก์ไม่มีมูลจะรับพิจารณาทั้งสิงข้อหา ให้ยกฟ้องโจทก์ก็เสีย

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาตัดสินว่า ตามข้อเท็จจริงที่ศาลล่างฟังมามีว่า โจทก์กับนายเฉียงจำเลยทะเลาะกันยืนอยู่ห่างกัน ๑ วา นายเฉียงเงื้อมีดยาวราวศอกคืบจะทำร้ายโจทก์ ๆ จึงวิ่งหนีจำเลยกับพวกวิ่งไล่ตามไปห่างตัวโจทก์ ๒ วา แต่มีคนมาห้ามเสีย นายเฉียงกับพวกจึงกลับ จึงเห็นว่าตามพฤตติการณ์เช่นนี้นับได้ว่าจำเลยสมัคร์ใจที่จะงดรำร้ายโจทก์ เสียเอง มิใช่หยุดเพราะมีเหตุพ้นวิสัยมาชัดชวางการกระทำของจำเลยจึงไม่เข้าลักษณพยายามฆ่าคน ส่วนข้อหาฐานบุกรุกนั้น โจทก์ฎีกามาเป็นข้อเท็จจริงซึ่งตามประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม. ๒๑๙ ศาลฎีการับพิจารณาให้ไม่ได้ จึงพิพากษายืนตามศาลล่างทั้ง ๒