คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 913/2495

โจทก์จำเลยตกลงสืบพยานร่วมปากเดียว ถ้าพยานมีความว่าในการกู้ยืมได้ระบุที่พิพาทเป็นประกันเงินกู้ โจทก์ยอมแพ้ ถ้าไม่ได้ระบุที่รายพิพาทเป็นประกันเงินกู้แล้ว จำเลยยอมแพ้ พยานเบิกความว่าในการกู้เงินได้ระบุที่สวนของจำเลยประกันเงินกู้ ดังนี้ จำเลยจะมีที่ดินแปลงเดียวหรืออย่างไรไม่ทราบชัด เห็นได้ว่าพยานไม่ได้เบิกความว่า ได้ระบุที่พิพาทเป็นประกัน ฉะนั้นจะชี้ขาดให้ฝ่ายใดชนะคดีเพราะคำพยานร่วมไม่ได้ศาลต้องวินิจฉัยตามท้องสำนวนเท่าที่มีอยู่ว่า คู่กรณีฝ่ายใดควรชนะคดี

โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นฝ่ายครอบครองที่พิพาท จำเลยให้การว่าโจทก์อยู่ในที่พิพาทโดยทางอาศัย จำเลยยอมเป็นฝ่ายนำสืบพยานก่อน เมื่อพยานร่วมเบิกความไม่สมจำเลย จำเลยก็ต้องแพ้คดี

โจทก์ฟ้องขอให้ศาลแสดงว่า ที่พิพาทเป็นของโจทก์ อย่าให้จำเลยเข้าเกี่ยวข้อง

จำเลยต่อสู้ว่า ที่พิพาทเป็นของจำเลย จำเลยได้ทำหนังสือกู้เงินโจทก์ไป ๑๐๐๐ บาท มอบที่พิพาทให้เป็นประกันเงินกู้

คู่ความตกลงกันสืบพยานนายขันธ์เป็นพยานร่วมปากเดียว ถ้านายขันธ์เบิกความว่าในการกู้ยืมได้ระบุที่พิพาทเป็นประกันเงินกู้ โจทก์ยอมแพ้คดี ถ้าไม่ได้ระบุที่พิพาทเป็นประกันเงินกู้แล้ว จำเลยยอมแพ้

ศาลชั้นต้นสืบนายขันธ์แล้ว นายขันธ์ว่าในการที่จำเลยกู้เงินโจทก์ ได้ระบุที่สวนของจำเลยเป็นประกันเงินกู้ จึงพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา,

ศาลฎีกาเห็นว่า คำเบิกความของนายขันธ์ที่คู่ความท้ากันยืนยันว่า หนังสือกู้เงินนั้นเขียนไว้ว่า จำเลยเอาสวนตำบลสมอทองของจำเลย ๑ แปลง เป็นประกันเงินกู้จำเลยมีที่ดินในตำบลสมอทอง ๑ แปลง เดียวหรืออย่างไร ไม่ทราบชัด ที่ของจำเลยที่ระบุเป็นประกันไม่ทราบว่าแปลงไหน ดังนี้ ย่อมเห็นได้ชัดว่า นายขันธ์ไม่ได้เบิกความว่าได้ระบุที่พิพาทเป็นประกัน จะให้โจทก์แพ้คดีเพราะถ้อยคำของนายขันธ์ว่า สมด้วยคำท้าได้ไม่ ตามคำนายขันดังกล่าวฟังไม่ถนัดว่า ที่ดินที่เอาประกันเงินกู้นั้น ไม่ใช่ที่รายพิพาทหรือไม่ใช่ จะชี้ขาดให้ฝ่ายใดชนะคดี เพราะคำนายขันธ์ไม่ได้ ต้องวินิจฉัยตามท้องสำนวนเท่าที่มี โจทก์ฟ้องว่า โจทก์ครอบครองที่พิพาท จำเลยให้การว่าโจทก์อยู่ในที่พิพาทโดยทางอาศัย ศาลชั้นต้นสั่งให้จำเลยนำสืบก่อน ซึ่งชอบด้วยกฎหมาย เมื่อนายขันธ์พยานร่วมเบิกความไม่สมจำเลยดังกล่าว จำเลยก็ต้องแพ้คดี

จึงพิพากษากลับคำพิพากษาศาลล่างทั้ง ๒ ว่า ที่พิพาทเป็นของโจทก์ ห้ามจำเลยเข้าเกี่ยวข้อง++++++++++