คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 923/2493

ในคดีฟ้องหาว่าจำเลยฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 251 นั้น ถ้าผู้ถูกทำร้ายตายเพราะเหตุอื่น ไม่ใช่เพราะบาดแผลที่ถูกทำร้ายแล้ว ศาลก็ยังลงโทษจำเลยฐานทำร้ายร่างกายได้ตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา192เมื่อศาลอุทธรณ์พิพากษายืนให้ยกฟ้อง โดยวินิจฉัยแต่ข้อเดียวว่าผู้ตายมิได้ตายเพราะบาดแผลที่จำเลยทำร้าย ศาลฎีกาสั่งย้อนสำนวนให้ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยความผิดฐานทำร้ายร่างกายได้

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยบังอาจใช้มีดทำร้ายร่างกายพระภิกษุประเทืองถูกที่ใต้ท้องแขนขวา 1 แห่ง โดยจำเลยไม่มีเจตนาจะฆ่าแต่ต่อมาพระภิกษุประเทืองได้ถึงแก่ความตาย โดยบาดแผลที่ถูกทำร้ายขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา 251

ศาลชั้นต้นฟังว่า ผู้ตายกับจำเลยสมัครใจวิวาททำร้ายร่างกายซึ่งกันและกัน ผู้ตายอาจตายโดยพิษฝี ไม่ใช่พิษบาดแผลที่ถูกทำร้ายจึงพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกาว่า แม้จะฟ้องขอให้ลงโทษฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาศาลก็ลงโทษฐานทำร้ายร่างกายได้

ศาลฎีกาเห็นว่า การฟ้องขอให้ลงโทษฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนานั้น เป็นการแสดงว่ามีการทำร้ายประการ 1 มีบาดเจ็บประการ 1 และมีการตายอีกประการหนึ่ง ทั้ง 3 ประการนี้สัมพันธ์กันเป็นความผิดฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา ถ้าประการสุดท้ายไม่สัมพันธ์กับ 2 ประการต้นกล่าวคือผู้ถูกทำร้ายตายเพราะเหตุอื่น ศาลก็ยังพิพากษาลงโทษผู้กระทำผิดได้ตาม วิ.อาญามาตรา 192 วรรคท้ายคดีนี้ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยแต่เพียงว่า ผู้ตายไม่ได้มรณะภาพเพราะบาดแผลที่ถูกจำเลยทำร้าย จำเลยไม่มีผิดฐานฆ่าคนตายโดยไม่เจตนาประเด็นเดียว ส่วนประเด็นเรื่องทำร้ายร่างกายจะลงโทษจำเลยหรือไม่ ถ้าลงโทษได้ควรวางบทกำหนดโทษประการใด ยังไม่ได้วินิจฉัย จึงพิพากษายกคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ให้ศาลอุทธรณ์พิจารณาพิพากษาคดีเสียใหม่ ตามกระบวนความ